Genieten in Toscane

Rome begint langzaam maar zeker in zicht te komen. Nog een dikke 300 kilometer en ik mag de muren van het Colosseum kussen (bij gebrek aan een mooie Italiaanse die me staat op te wachten..). Voor dat het zo ver is moet ik echter nog vier dagen fietsen door een prachtig maar zeer heuvelachtig landschap bij temperaturen van rond de 30 graden. Pittig, maar ik vind het geweldig om te doen.

Ik ben op dit moment gevorderd tot Siena, in het hart van Toscane. Ik zit nu in een internetcafeetje op een steenworp afstand van het beroemde Piazza del Campo, het schelpvormige plein waar elk jaar begin augustus (ik ben helaas twee weken te laat) de Palio – een hele spectaculaire paardenrace – gehouden wordt. Siena is mijn laatste grotere etappeplaats voordat ik Rome bereik, en dus tevens waarschijnlijk tot Rome de laatste plaats die is aangesloten op het WorldWideWeb. Hoog tijd dus voor een update:


Zaterdag 21 augustus: etappe 27: Bologna – Florence (122.4 km)

Door mijn vooraf niet geplande rustdag die ik gisteren in Bologna genomen had, was ik vandaag min of meer gedwongen om twee etappes aan elkaar te plakken. Dat betekende dus ruim 120 in plaats van 65 kilometer; en dus moest ik vanochtend vroeg uit de veren.

Maar eerst nog even terug naar gisteravond. Na mijn schrijfsessie in het internetcafé ben ik op zoek gegaan naar een restaurant voor een lekker bordje spaghetti. Iedere wielrenner weet dat spaghetti (het liefst al bij het ontbijt) een prima koolhydratenrijke maaltijd is om een dagje te fietsen. Complete pelotonnen rijden erop, als was het benzine. Mij leek – als voorbereiding op de etappe door de Apennijnen van vandaag – een bord spaghetti dus ook een prima idée. En als je dan toch in Bologna bent, dan moet dan natuurlijk een bordje spaghetti Bolognese zijn.

Tot mijn grote verbazing bleek dat nergens op de menukaart te staan. Ik kwam wel twintig varianten spaghetti tegen, maar de variant die naar deze stad vernoemd is niet. Uiteindelijk is het dan ook toch een pizza geworden, die ik met een groot glas bier heb weggespoeld. Pas bij mijn nagerecht (heerlijke tiramisu) vertelde de ober me dat spaghetti Bolognese (dat in heel Italië en ver daarbuiten onder die naam bekend is) in deze stad spaghetti ragù genoemd wordt… Rare jongens, die Bolognezen!

Bologna heeft één van de grootste historische binnensteden van heel Europa. Kenmerkend voor deze stad zijn de zogenoemde arcaden. Overal wordt het trottoir overdekt door lange zuilengalerijen, met daarboven geelbruin gekleurde gevels van vrijwel identiek lijkende gebouwen. Zonder stadsplattegrond was ik de weg naar de bushalte (mijn camping lag ruim 11 kilometer buiten het centrum) al snel kwijt. Probeer vervolgens maar eens een Italiaan te vinden die voldoende Engels spreekt om je uit te leggen hoe je bij het busstation komt. Na een half uur dwalen kwam ik eindelijk een bordje tegen met de tekst ‘Autostazione’, en uiteraard wees de pijl precies in de richting waar ik net vandaan kwam. Nog een half uurtje later had ik het busstation zowaar gevonden, om daar tot de ontdekking te komen dat er vandaag geen enkele bus meer naar San Lazarro si Savenna (waar de camping lag) zou vertrekken. Lopen was me deze keer echt te ver, dus heb ik maar een taxi genomen.

Nou moet ik zeggen dat ik normaal gesproken niet erg bangelijk ben uitgevallen, maar in de taxi op weg naar de camping voelde ik mij op zijn zachts gezegd niet echt op mijn gemak. Nooit eerder in mijn leven heb ik iemand een auto zien besturen zoals de taxichauffeur deed die mij naar huis bracht. Om te beginnen had de man lak aan alle verkeersregels. Nu komt dat bij taxichauffeurs wel vaker voor, maar ik had het donkerbruine vermoeden dat deze man de helft van de regels simpelweg niet kende. Een politieauto inhalen die keurig voor een rood stoplicht staat te wachten getuigt toch wel van lef! En over inhalen gesproken: als het kon ging het keurig links, maar wanneer dat niet mogelijk was, dan was rechts inhalen, (of over de busbaan, over het fietspad of eventueel over een deel van het trottoir) ook geen probleem.

Het verbaasde me eigenlijk nog dat de man überhaupt nog in staat was om in te halen, want zijn handen zaten overal, behalve aan zijn stuur. Ik kreeg sterk de indruk dat hij door een kolonie muggen of vlooien was aangevallen, want gedurende de gehele rit was hij druk doende met krabben. Op zijn rug, op zijn voeten, op zijn hoofd, op zijn armen, op zijn borst, op zijn benen… Zelfs als hij een octopus was geweest had hij volgens mij nog armen te weinig gehad! En al die tijd zat hij met zijn neus tegen de voorruit gedrukt voor een beter zicht op de straten van een nachtelijk Bologna.

Je zult begrijpen dat ik heel blij was dat ik de camping levend heb gehaald. Eenmaal in mijn tentje begon ik zelf overal jeuk te krijgen. Nu zit ik sinds Ferrara inderdaad behoorlijk onder de muggenbulten, maar ik denk dat het in dit geval meer psychisch was door zo’n verkeerd voorbeeld. Echt superlekker geslapen heb ik hierdoor in ieder geval niet.

Zoals ik in de inleiding al gezegd had stond er vandaag dus een lange etappe op het programma. Bologna ligt aan de zuidrand van de Po-vlakte, op een hoogte van ongeveer 40 meter. Ik moest vandaag de Apennijnen over, en dat betekende één keer een klim naar bijna 1000 meter, daarna een afdaling naar 200 meter en dan weer een klim naar 525 meter.

De eerste klim ging aanvankelijk over een rustige weg tussen de bossen door. Het enige andere verkeer bestond uit amateurwielrenners en uit motorrijders. Van de eerste groep had ik geen last. Sterker nog, de meeste Italiaanse fietsers groeten je vriendelijk en regelmatig krijg je een compliment te horen of een opgestoken duim te zien als waardering omdat je door hun achtertuin mét zoveel bagage op je fiets tegen een berg omhoog rijdt.

De motorrijders vormden echter een heel ander verhaal. Ik had vooraf in mijn routeboekje gelezen dat de lokale motorhelden de Passo della Raticosa (de bergpas die vandaag op het programma stond) graag gebruiken om eens lekker door de haarspeldbochten te scheuren. Nou, dat heb ik geweten! Tot drie maal tijd ben ik bijna van de weg gedrukt door coureurs die dachten dat ze de weg helemaal voor zichzelf hadden. Met een eenzame fietser die kromgebogen over zijn stuur tegen de wind (bergop) zichzelf een weg baant, hadden zij helemaal geen medelijden. Hoeft ook niet, maar een beetje respect voor een medeweggebruiker had ik wél gewenst. Want zoals deze heren (en dames?) af en toe de bocht om kwamen, waarbij ze soms slechts millimeters langs me heen scheurden om hun ideale lijn te behouden, was regelrecht gekkenwerk. Het is eigenlijk een wonder dat ik veilig boven gekomen ben.

Vlak voor het dorp Loiano, op ongeveer 8 kilometer voor de pas, wachtte mij een aangename verrassing. Toen ik een bocht om kwam zag ik op een parkeerplaats naast de weg twee politieauto’s, drie motoren en drie beteuterd kijkende motorrijders. Twee agenten waren druk bezig met het uitschrijven van bekeuringen voor de drie 'helden' die mij even tevoren nog net niet richting hiernamaals gezonden hadden. Een derde agent gebaarde mij dat ook ik moest stoppen. Het was me meteen duidelijk dat dat niets met mijn snelheid te maken kon hebben. Bergop ga ik immers niet veel harder dan zes tot negen kilometer per uur. De agent bleek echter gewoon nieuwsgierig te zijn. Hij wilde alles weten van mijn fiets en verder waar ik vandaan kwam en waar ik naartoe op weg was. Toen ik vertelde dat ik vanuit Amsterdam (Tilburg kennen ze hier toch niet) naar Rome rij, kreeg ik letterlijk een schouderklopje van de agent. Hij vond het geweldig en stak een heel verhaal tegen me af in het Italiaans. Uiteraard kon ik hem niet verstaan, maar ik begreep min of meer dat hij na zijn pensioen zelf per fiets Europa rond wilde. Nadat hij me nogmaals goede reis gewenst had mocht ik mijn reis vervolgen. Dankzij deze agent en zijn collega's zou ik overigens in het laatste stuk van de klim geen last meer hebben van als kamikazepiloten voorbij scheurende motoren!

Zo'n drie kwartier later had ik de bergpas bedwongen en reed ik de regio Toscane binnen. Aan deze kant van de bergpas was het weer een heel stuk beter. Tijdens de klim was het gelukkig (gezien de temperatuur) grotendeels bewolkt. Helaas was het ook erg heiïg, waardoor de mooie vergezichten uiterst beperkt bleven. Na de top klaarde het weer heel snel op en werd de lucht een stuk helderder. Opeens zag ik overal cipressen, pijnbomen, eenzame villa’s, olijfbomen en hier en daar rijen druivenstruiken. Dit was onmiskenbaar het Toscane van de ansichtkaarten.

Door dit prachtige landschap ben ik naar de voet van de tweede klim gereden, die (ondanks dat hij veel minder hoog en minder steil was) voor mijn benen veel pittiger aanvoelde dan de eerste.

Na de top kon ik me heerlijk naar beneden laten vallen. In het dorpje Fièsole ving ik de eerste glimp op van Florence, dat diep onder mij in het dal lag. Bij een terrasje ben ik gestopt om een colaatje te drinken en te genieten van het uitzicht. Het was wel meteen duidelijk dat in toeristisch Toscane het prijsniveau een stuk hoger ligt dan ik de afgelopen dagen gewend was, want toen ik bij het afrekenen van één colaatje € 5,80 moest aftikken, voelde ik me toch wel een beetje gepakt. Helemaal toen bleek dat ik twee bochten verderop een veel beter (en gratis!) uitzicht op Florence had...

Toen ik eindelijk aankwam op Camping Michelangelo in Florence (voor de kenners: gelegen op de heuvel naast het uitzichtpunt over de stad bij het Piazza Michelangelo) was het inmiddels zeven uur geweest. Voordat ik mijn tentje had staan en mezelf had opgefrist, was het al half negen. In het donker heb ik mijn maaltje risotto met champignons bereid en verorberd. Later bleek in mijn tent overigens dat ik zelf tijdens het koken en eten verorberd ben door zo’n beetje elke mug uit Florence. Ik overdrijf niet als ik zeg dat ik alleen al op mijn benen en mijn billen (hoe ze daar komen is mij echt een raadsel!) zeker 70 nieuwe muggenbulten heb.

Het was een inspannend dagje geweest en inmiddels al te laat om de stad nog in te gaan. Op het terras van de camping heb ik nog een biertje gedronken en wat gekletst met twee Franse meiden (voor zover mijn Frans dat toeliet) en tegen half elf ben ik doodmoe in slap gevallen.


Zondag 22 augustus: rustdag Florence

Uitslapen! Dat is het voordeel van een rustdag. Normaal doe ik dat graag tijdens een vakantie, maar tijdens zo’n fietsreis zit het er meestal niet in. Vandaag ben ik lekker blijven liggen totdat het tegen negen uur te warm werd in mijn tentje. Ik heb broodjes, yoghurt en vers fruit gehaald bij de supermarkt en mezelf getrakteerd op een luxe ontbijt.

Tegen half elf ben ik – gewapend met mijn Capitool reisgids – de stad ingegaan. Florence is geweldig! Ik was er al eens eerder geweest, tijdens dé rampexcursie naar Italië die een aantal collega's zich maar al te goed zal kunnen herinneren. Toen viel Florence vies tegen. Koud en regenachtig, na een veel te lange reis in de bus. Nu was ik lekker uitgerust en scheen de zon. En dan beleef je zo'n stad toch op een andere manier.

Ik ben lekker een stukje rond gaan slenteren, heb een ijsje gegeten in een gelateria met airco, heb – zittend op een marmeren bankje tussen de standbeelden van de Loggia op het Piazza del Signore – een half uurtje zitten luisteren naar een openluchtoptreden van één of andere amateur-Andrea Bocelli en ben uiteindelijk uitgekomen bij de beroemde Duomo. Opvallend: In Florence is uitgerekend op zondag de dom gesloten! De befaamde koepel van Brunelleschi – volgens mijn Capitool een meesterwerk dat je gezien moét hebben als je in Florence bent geweest – bleef voor mij dus verborgen.

Inmiddels was de temperatuur dusdanig opgelopen dat het in de stad bijna niet meer uit te houden was. En omdat ik vandaag niet hoefde de fietsen, kon ik hetzelfde doen als de Italianen in zo'n geval ook doen: een siësta houden. Terug op de camping heb ik me van top tot teen ingesmeerd met anti-muggenspray en ben vervolgens op mijn slaapmatje onder een olijfboom gaan liggen.

Anderhalf uurtje later ben ik loom weer opgestaan, heb de was gedaan, eindelijk enkele ansichtkaarten geschreven en nogmaals gedouched. Tegen zeven uur ben ik opnieuw de stad ingegaan. De toeristische highlights als het Palazzo Pitti en de Ponte Vecchio moest ik natuurlijk ook zien. Daarna heb ik nog een (niet echt smakelijk) hapje gegeten bij een restaurantje in een zijstraatje bij de dom.


Maandag 23 augustus: Pisa en Viareggio per trein

Vandaag heb ik eens ontbeten zoals de Italianen dat zelf ook doen. In een café, met een panini met prociutto, een croissantje, en een heerlijke cappuccino. Het is wel leuk om te zien hoe dat hier gaat. Alle lagen van de bevolking ontmoeten elkaar hier tijdens hun ontbijt. Ze maken een praatje, drinken een espresso, lezen samen de krant en eten een croissantje. Wel even anders dan elke morgen alleen thuis je boterham met kaas opeten.

Het café waar ik ontbeten heb was gevestigd op een steenworp afstand van de Dom. Dat zag ik pas toen ik weer naar buiten kwam. In tegenstelling tot op zondag is de Dom van Florence op maandag wèl geopend, dus ben ik toch nog even naar binnen gegaan. Daarna ben ik snel naar het station gelopen en heb ik de trein naar Pisa genomen.

Pisa is natuurlijk wereldberoemd om zijn scheve toren. Al in de veertiende eeuw stond het ding scheef, en ondanks alle pogingen van toeristen om hem recht te duwen staat de campanile nog steeds zo’n drieëneenhalve meter uit het lood.

Met pogingen van toeristen om hem recht te duwen bedoel ik de drommen toeristen die naast de dom op een paaltje gaan staan en een duwgebaar maken. Als je dan met een fototoestel onder de juiste hoek een foto maakt, lijkt het net of de toerist in in kwestie met zijn handen de toren weer recht duwt.

Niet echt origineel natuurlijk. Ik was aanvankelijk dan ook absoluut niet van plan zelf ook zo’n foto te maken. Persoonlijk vind ik een foto vanuit een andere hoek, waarbij je vijf of zes toeristen op rij in het luchtledige ziet duwen - zonder toren op op achtergrond - veel leuker. Ik werd echter al snel aangesproken door een Amerikaanse backpacker die net als ik alleen op reis was, en die het toch een beetje lastig vond om van zichzelf zo'n originele 'kijk-eens-hoe-ik-de-scheve-toren-van-Pisa-weer-recht-duw-foto' te maken. Hij vroeg me of ik hem hierbij even kon helpen. Als tegenprestatie wilde hij mij ook wel op dezelfde manier fotograferen. Blijkbaar ben ik gemakkelijk te manipuleren, want ook op de geheugenkaart van mijn camera staat nu een foto van een toerist die zijn best doet de scheve toren weer recht te zetten…

Wellicht iets origineler, maar in ieder geval een tikkie ordinairder waren de twee Engelse meiden die hun eigen variant op deze foto bedachten. Maar goed, daar zijn het Engelsen voor! Toen ik even later vanuit een andere hoek van het terrein nog een foto van de dom en de toren wilde maken, stonden zij continue voor mijn beeld. De een lag languit op haar buik op het gras met een fototoestel in de aanslag, terwijl de ander met haar kont naar achteren 'tegen de toren' stond te leunen. Toen ze even later het resultaat bekeken gierden ze het uit: 'Look how strong my bum is!' De andere 'dame' had blijkbaar niet zo'n sterk achterwerk, maar beschikte wel over een stevige boezem. Het commentaar bij haar foto: 'Look, with my boobs I can get everything straight up again…' En dan te bedenken dat Britten zichzelf zo 'civilized' vinden.

Hoewel de Dom, het babtisterium en natuurlijk de scheve toren wereldberoemd zijn, heeft Pisa verder niet al te veel bezienswaardigheden. Na een uurtje ben ik dan ook weer teruggelopen naar het station om door te reizen naar de badplaats Viareggio, ongeveer 20 minuten verderop. Ik ben niet het type toerist dat dagen aan een stuk op een strand kan liggen. Maar tijdens een inspannende vakantie als deze fietstrip vind ik het ook wel eens lekker om gewoon een middagje te luieren. En dat is dus precies wat ik in Viareggio gedaan heb. Lekker genieten van de zon, het strand en de zee.

Tegen zeven uur zat ik weer in trein terug naar Florence. Gistermiddag had ik op de camping mijn boek uitgelezen en daarom had ik in Viareggio in een winkeltje een nieuw Engelstalig boek gekocht (die zijn hier overigens bijna niet te vinden). En dan zul je altijd zien: in heel Italië is er amper iemand te vinden die fatsoenlijk Engels spreekt (leuke gesprekken voeren met de locals – zoals in Duitsland en Oostenrijk – zit er hier niet echt in), maar in de trein zat er wel iemand naast me die het Engels beheerste.

De trein was al overvol toen ik instapte en na drie coupés te zijn doorgelopen vond ik eindelijk een zitplaats, naast een Pakistani of Indiër (of ergens anders uit die hoek van de wereld). De man stonk vreselijk naar zweet, maar omdat inmiddels het hele gangpad vol stond met passagiers was opstaan en verder zoeken naar een andere plaats ook niet echt een optie. Dus heb ik mijn boek maar gepakt en ben ik begonnen met lezen. De man naast mij vond mijn boek blijkbaar zeer interessant en boog zich ver over mij heen om mee te kunnen kijken. Toen ik een beetje gedraaid ging zitten zodat ik mijn boek weer voor mijzelf had (in de hoop dat hij weer recht ging zitten en ik zijn lucht niet meer van zo dichtbij zou hoeven opsnuiven), duwde hij brutaal mijn arm naar beneden zodat hij weer mee kon lezen. Ik vertelde hem dat ik hier niet van gediend was, maar plotseling verstond meneer geen Engels meer. Uiteindelijk heb ik mijn boek maar weggestopt, totdat er een paar stations verderop een andere zitplaats beschikbaar kwam.

Terug in Florence heb bij een restaurant nog toeristenmenu (varkensvlees, aardappelen, groente en salade – en dat in Italië ) gegeten voordat ik teruggelopen ben naar de camping. Op het terras heb ik nog even gepraat met de twee Franse meisjes van twee dagen geleden, maar toen zij de stad in gingen om uit te gaan, heb ik mijn tentje maar opgezocht. Morgen wacht immers weer een lange fietsdag.


Dinsdag 24 augustus: etappe 28: Florence – San Gimignano (88,2 km)

Na drie nachten op dezelfde camping was het de hoogste tijd om weer eens verder te reizen. Tegen negen uur was ik klaar met inpakken en ontbijten en ben ik vertrokken voor de rit naar San Gimignano. Volgens het routeboekje zou de etappe naar Siena voeren, maar ik wilde San Gimignano ook zien, dus had ik vooraf met behulp van GoogleEarth en GoogleMaps een eigen route uitgezet naar deze plaats.

Tot aan Castellina in Chianti kon ik nog gewoon het routeboekje van Hans Reitsma volgen. Ik moet zeggen: het was een prachtige route, die na een pittige klim (elke klim is pittig bij meer dan dertig graden) kilometers lang over een heuvelrug voerde, waardoor ik zowel links als rechts een schitterend uitzicht had.

Regelmatig ben ik gestopt om foto's te maken, om na de volgende bocht tot de conclusie te komen dat hier het uitzicht nóg mooier is. Dit was Toscane op en top! Hier was het elke kilometer puur genieten. Nou ja, bijna elke kilometer dan…

Want het moest er natuurlijk een keertje van komen! Waar ik het over heb? Over mijn ontmoeting met een lokale dorpsgek natuurlijk! Er zijn maar weinig zekerheden in het leven, maar in ieder geval is het een zekerheidje dat elk Italiaans dorp (en waarschijnlijk elk ander dorp in de rest van de wereld) wel zo'n raar figuur heeft, waarvan de rest van de inwoners niet goed weet wat ze er nu mee aanmoeten. Meestal doen deze mensen geen vlieg kwaad, maar ik had vandaag de pech een dorpsgek tegen te komen die op z'n zachts gezegd wél nogal agressief was.

In het begin had ik nog helemaal niets in de gaten. Ik reed het dorpje San Quirico in Collina binnen en zag rechts op een erf op een bankje onder een boom een man zitten. De man droeg een roze wielershirt, dat ik direct herkende als de leiderstrui van de Ronde van Italië. Naast het bankje stond een oude racefiets geparkeerd. Ik groette de man vriendelijk en groette mij gewoon terug. Een paar meter verder reed de man opeens naast me. Hij vroeg me iets in het Italiaans wat ik niet verstond. Inmiddels weet ik dankzij mij taalgidsje dat de zin ‘Scusi, no parlo Italiano, sono Olandese’ dan wonderen doet. Deze man liet zich echter niet van zijn stuk brengen en ging vrolijk door met Italiaans kwekken. Hij wees naar mij, naar mijn fiets en toen recht vooruit. In zijn woordenstroom hoorde ik onder andere het woord 'Roma', dus ik zei: 'Si, Roma', denkend dat hij op mijn eindbestemming doelde. Weer vroeg hij me iets dat ik niet verstond, maar ik kon wel duidelijk de woorden 'Pape' en 'Christian' verstaan. Omdat de Paus en het Christelijke geloof nu eenmaal onlosmakelijk met Rome verbonden zijn, zei ik maar weer 'Si'.

Uit dat ene woordje 'Si' dacht de man nu op te maken dat ik op bedevaart was. Plotseling veranderde zijn gelaatsuitdrukking en begon hij te schelden. Ik kon lang niet alles verstaan, maar het zinnetje 'Religione catastrofa per il mondo' (of zoiets) begreep ik wel. Hij had niets op met religies en vond ze maar een ramp voor de wereld. Weer wees hij naar mij, schold me volgens mij vervolgens voor alles wat mooi en lelijk is uit en fietste toen verder.

Al snel lag hij enkele tientallen meters voor me. Dat was niet zo vreemd, want de weg liep hier stevig omhoog en dan gaat mijn snelheid snel omlaag. Opeens keek de man achterom en schreeuwde iets naar me dat ik wel verstond: 'Attenzione! Animal!'. Een paar meter verder zag ik waar hij op doelde: op de weg lag een salamander van behoorlijke afmetingen. Het beest was echter dood en miste zijn kop. Daar waar de kop had moeten zitten, zaten nu flink wat vliegen in een bloederige massa.

Toen ik enkele meters aan de dode salamander voorbij was zag ik dat de man in de roze trui voor mij keerde en de helling weer afreed. Blijkbaar was het tot hem doorgedrongen dat er met het 'Animal' iets vreemds aan de hand was. Hij reed langs me heen naar de salamander en slaakte schrille kreet die mij door merg en been ging, toen hij besefte dat het beest dood was en door vliegen werd verteerd. Vervolgens kwam hij weer achter me aan. Deze keer ging het schelden veel heftiger. Hoewel de man dus niets moest hebben van religies, geloofde hij blijkbaar wel in de duivel. Meerdere keren werd ik uitgemaakt voor 'Diavolo' (de laatste keer dat ik in de spiegel heb gekeken had ik toch echt nog geen hoorntjes op mijn hoofd of een puntige start…). Maar blijkbaar had ik met mijn satanische krachten die salamander gedood en die vliegen er naartoe gestuurd.

Met schuim op zijn mond bleef hij scheldend naast me fietsen. Ik probeerde te versnellen, maar de helling was veel te steil om snel bij weg te komen. Opeens gaf de man mij een forse duw tegen mijn schouder. Ik had veel verwacht, maar niet dat hij handtastelijk zou worden. Door de onverwacht duw verloor ik mijn evenwicht. Mijn schoenen waren nog in de pedalen geklikt waren, dus snel een voet aan de grond zetten was er niet bij. Ik viel om, waarbij ik met mijn rechterhand nog een klein beetje mijn val kon breken. Toen ik eenmaal op de grond lag fietste de man druk scheldend de heuvel weer af. Ik heb hem gelukkig niet meer terug gezien.

Toen ik eindelijk onder mijn fiets vandaan geworsteld was, bleek de schade gelukkig mee te vallen. De bar-ends (handgrepen) aan de rechterzijde van mijn stuur zijn licht beschadigd en ik heb wat krassen op mijn fietstassen. Het belangrijkste was echter dat ik zelf onbeschadigd uit de val gekomen was. Het zal je maar gebeuren: dan heb je ruim 3000 kilometer erop zitten en zit je nog maar 5 dagen van je einddoel, en dan zou zo'n idioot het op zo'n lullige manier voor je verknallen…

Later zou op de camping overigens blijken dat mijn campingstoeltje de val niet overleefd had. Dat is niet zo’n ramp, want ik had er eigenlijk niet eens op gerekend dat het stoeltje Italië zou halen. Ik had het alleen gekocht vanwege de geringe afmetingen; niet vanwege de kwaliteit. Je kunt immers niet van een kindercampingstoeltje van €7,99 (met een maximaal draaggewicht van 50 kilo) verwachten dat het een man van ruim 80 kilo blijft dragen totdat hij in Rome is…

Een oude man die getuige was het hele duivel-incident heeft me weer op de been geholpen. Hij verontschuldigde zich voor het gedrag van zijn dorpsgenoot en tikte een paar keer met zijn wijsvinger tegen zijn voorhoofd, om aan te geven dat de roze-truidragen niet helemaal 100% was. Daar was ik inmiddels overigens zelf ook al achter gekomen…

Ik ben weer op de fiets gestapt en heb ik mijn route vervolgd tot Castellina in Chianti. Daar heb ik voor de derde keer vandaag mijn bidons weer gevuld en toen ben ik rechtsaf geslagen richting Poggibonsi. De weg van Castellina naar Poggibonsi kan ik iedereen die Toscane bezoekt aanraden! Wat een geweldige vergezichten! En wat het voor mij extra aantrekkelijk maakte was het feit dat de weg 19 kilometer lang alleen maar daalde. Heerlijk, na al dat klimwerk van vanmorgen.

Na een druk stukje door de stad Poggibonsi was het nog 11 kilometer tot San Gimignano. Volgens de route die ik met GoogleEarth had uitgezet moest ik op een gegeven moment van de drukke hoofdweg af een kleine secundaire weg op. Vervolgens zou ik dan het eerste straatje rechts moeten nemen en dan zou het nog maar 2 kilometer zijn tot de camping.

Toen ik echter het eerste straatje rechts inreed wachtte mij een onaangename verrassing. Het straatje naar rechts bleek een onverharde landweg te zijn, met een wegdek van los zand en heel stoffig fijn grind. Om het nog erger te maken liep de weg met een stijgingspercentage van zeker 25% omhoog. Tot op dit moment kon ik zeggen dat ik letterlijk elke kilometer gefietst heb en nog niet heb hoeven afstappen om te lopen – zelfs niet op de steilste stukjes van de Alpenpassen. Maar hier moest ik toch capituleren. Zelfs in de allerkleinste versnelling kwam ik niet tegen deze helling op. Mijn achterwel zakte weg in de ondergrond, en als ik kracht zette dan schoot het door. Zelfs lopen en de fiets naar boven duwen lukte hier niet. Dat was zo mogelijk nog zwaarder dan fietsen.

In deze helling heb ik helaas mijn meerdere moeten erkennen. Ik ben omgedraaid en teruggereden de grote weg op. Dit betekende wel een omweg van 7 kilometer, over een weg met racende Italianen zonder doodsangst; maar iets anders zat er niet op. Vlak voor San Gimignano liep deze weg ook nog eens stevig omhoog, waardoor ik in de volle zon nog een forse, onverwachte klim voor de kiezen kreeg.

Toen ik uiteindelijk de camping bereikt had was ik helemaal leeg. Dat laatste stukje klimmen in de hitte had me toch wel klein gekregen. Ik heb bijna een kwartier onder de douche gestaan om weer een beetje mens te worden. Na nog anderhalve liter water naar binnen te hebben gegooid voelde ik me weer een stuk beter. Ik heb de fiets bij mijn tent laten staan en ben te voet naar San Gimignano gelopen.

San Gimignano is een prachtig Middeleeuws stadjes, hoog gelegen op een heuvel en omringd door oude stadsmuren. In het stadje staan een groot aantal stenen torens, die vroeger door de rijke families uit de stad gebouwd zijn. Hierdoor staat San Gimignano ook wel bekend als het Manhattan van de Middeleeuwen. Tegenwoordig staan nog 13 van de oorspronkelijke torens overeind. Een bezienswaardigheid die drommen toeristen trekt, dat bleek wel snel.

Ik heb een dik uur rondgelopen en mezelf toen getrakteerd op een stevige 'icecream in a cup', van de wereldkampioen ijsmaken van onder andere 2007 en 2008.
Zittend op de treden van de oude stadwaterput heb ik dit ijsje opgegeten, ondertussen een beetje pratend met mijn Slowaakse buren van de camping, waar ik – zonder dat ik het in de gaten had – ook hier op het dorpspleintje toevallig naast was gaan zitten.

De avond heb ik in het campingrestaurant afgesloten met een heerlijk pastadinner met penne en champignons in vleessaus en een lekkere salade. Voor een campingrestaurant hadden ze hier een prima keuken, beter dan alle restaurantjes die ik Bologna en Florence uitgeprobeerd had.


Woensdag 25 augustus: etappe 29: San Gimignano – Siena

Vanochtend ben ik vroeg opgestaan om vandaag een beetje op tijd in Siena te kunnen zijn. Ook deze stad wordt gerekend tot de pareltjes van Toscane, die je absoluut gezien moet hebben.

In San Gimignano heb ik in de supermarkt nog snel wat flessen water gekocht en toen ben ik op weg gegaan. Eerst via de drukke 70 kilometer per uur weg (waar in werkelijkheid vaak dik boven de 100 gereden wordt) naar Poggibonsi en vandaar uit weer via de rustige, prachtige route die ik gisteren in omgekeerde richting gevolgd had naar Castellina in Chianti. Deze keer moest ik dus eerst 19 kilometer klimmen. Gelukkig was de klim nergens echt steil en hoefde ik niet eens terug naar het binnenblad. Of beginnen mijn benen misschien eindelijk te wennen aan het klimmen en wordt ik toch nog eens een echte Gert-Jan Theunisse...

Halverwege de klim kwam ik langs een heerlijk rustige picknickplek. Hier heb ik een tijdje in de schaduw gezeten, genietend van de totale rust en alleen het getjirp van wat krekels om mij heen. Vervolgens ben ik doorgeklommen tot Castellina, waarna een lange afdaling volgde tot Siena. Snel heb ik mij op de camping geïnstalleerd om nog genoeg tijd over te hebben om de stad te verkennen en mijn weblog te updaten.

En dat is maar goed ook. Ik krijg net te horen dat ze hier zo gaan sluiten (het is bijna acht uur) en ik heb toch maar mooi mijn verhaal weer afgekregen.

Vanuit Siena zeg ik jullie weer allemaal gedag, in de wetenschap dat mijn volgende verslag vanuit mijn eindbestemming Rome komen zal!



Arrivederci,
Etienne