Het vertrek nadert...

Welkom op het weblog van mijn fietstocht naar Rome!

Vanaf de dag dat mijn vader de zijwieltjes van mijn kinderfietsje af haalde ben ik langzaam maar zeker besmet geraakt met de liefde voor het fietsen. Ik kan eigenlijk niet echt zeggen wat ik er nu zo leuk aan vind, maar als ik op de fiets zit dan voel ik me gewoon goed.

Als kind al crosste ik op en neer door de straat. Daarbij beeldde ik me dan in dat ik een stoere wielrenner was in het wielerpeloton dat de Tour de France reed. Ik was natuurlijk Gert-Jan Theunisse, want die had zo'n mooie bolletjestrui aan en die kon zo goed klimmen.

In mijn fantasie was ik bezig met de beklimming van een steile berg, in achtervolging op renners die al eerder uit het peloton waren gedemarreerd. Dat de Jurgenslaan (de straat waar wij woonden) helemaal vlak was, en dat de ontsnapte renners die ik bijhaalde en vervolgens zo hard mogelijk voorbijreed meestal slingerende opaatjes waren, die er geen idee van hadden dat ze midden in een touretappe terecht waren gekomen, dat deed er natuurlijk allemaal niet toe.

Voor mij was fietsen vrijheid. Nu nog kan ik mij de scène voor de geest halen waarin mijn boze (lees: bezorgde) moeder me ongenadig op mijn kop gaf omdat ik als vijfjarige kleuter op mijn fietsje een blokje om was gegaan. Wel víér straten van huis, terwijl ik de straat absoluut niet uit mocht. Of ik toen straf heb gekregen weet ik niet meer. Wat ik wel weet, is dat ik toen stiekem heel trots was op mezelf. Ik was een grote jongen, want ik had toch maar mooi op mijn eigen houtje een deel van de wijde wereld verkend. En toch ook weer de weg terug naar huis gevonden. Dat ik mij dit zoveel jaren later nog kan herinneren, betekent wel dat ik dat toen als een enorm avontuur heb ervaren.

Gert-Jan Theunisse ben ik uiteindelijk nooit geworden. Al mijn vriendjes gingen voetballen, en omdat je er als kind nu eenmaal graag bij wilt horen, ben ik dat ook maar gaan doen. Van mijn 8ste tot mijn 23ste heb ik daarom met veel plezier (maar zonder veel succes) tegen een bal geschopt. In mijn vrije tijd bleef ik echter fietstochtjes maken, die, naar mate ik ouder werd, steeds langer werden.

Mijn eerste echt lange tocht heb ik pas gemaakt tijdens mijn studententijd. Na een verloren weddenschap moest ik als tegenprestatie op de fiets (een gewone herenfiets met drie versnellingen, waarvan er uiteraard twee defect waren) van Tilburg naar Landgraaf, waar mijn ouders woonden. Mijn klasgenoot André, van wie ik de weddenschap verloren had, heeft me 's-ochtends vrolijk uitgezwaaid. Hij zal wel gedacht hebben dat ik na een paar honderd meter om zou draaien, om vervolgens de trein naar Limburg te nemen. Eerlijk gezegd was ik dat ook van plan geweest...

Maar goed, het zonnetje scheen, de vogeltjes floten, en ik had de wind in de rug... Voor ik het wist was ik al voorbij Eindhoven, dus toen ben ik gemakshalve maar doorgereden. Toen ik diezelfde avond - met een rit van 165 km op een stadsfiets in de benen - bij mijn ouders thuis in bad lag, besefte ik met een vermoeid maar voldaan gevoel dat dit de leukste tegenprestatie was die ik ooit na een verloren weddenschap heb moeten uitvoeren. Het fietsvirus had mij definitief te pakken. Ik was verkocht!

De laatste jaren heb ik regelmatig lange dagtochten gemaakt. Langzaam maar zeker ontstond toen ook het idee om eens iets nieuws te proberen: een paar dagen achter elkaar op de fiets van huis; een heuse fietsvakantie. Na wat speurwerk op internet kwam ik uit bij de route naar Rome van Hans Reitsma. Het eerste deel van deze route (tot aan de Bodensee in zuid Duitsland) werd omschreven als niet al te zwaar en tevens als landschappelijk heel erg mooi. Dat leek mij wel wat. Enkele weken voor het begin van de zomervakantie van 2008 heb ik bij de bibliotheek het routeboekje gehaald om - eigenlijk totaal onvoorbereid - aan een fietsvakantie te beginnen met als insteek: 'Ik zie wel waar het schip strandt...'

Nou, dat schip strandde dus al nog voordat het zelfs maar de haven kon verlaten. Een paar weken voor mijn vertrek kreeg ik namelijk veel last van pijnscheutjes in mijn linker zaadbal. Al snel ontdekte ik er een knobbeltje op. Hoewel de huisarts in eerste instantie nog dacht aan een ontsteking, wist ik na wat rondsnuffelen op internet eigenlijk al direct dat me iets veel ernstigers boven het hoofd hing. Op de eerste dag de zomervakantie mocht ik mij melden bij de afdeling urologie van het Elisabeth Ziekenhuis in Tilburg. Daar werd al snel de diagnose testescarcinoom gesteld. Mijn vermoeden dat ik zaadbalkanker had was inderdaad juist. Het bleek een zeer agressieve vorm te zijn, maar gelukkig was ik er redelijk op tijd bij.

Aanvankelijk leek alleen een operatie voldoende om de tumor te verwijderen, maar drie maanden later bleken er toch uitzaaiingen te zitten in de lymfeklieren van mijn onderbuik. Tot drie keer toe werd ik een week opgenomen voor een chemokuur; met name de laatste week ben ik daar goed ziek van geweest.

Gelukkig heb ik er al die tijd veel vertrouwen in gehad dat ik weer beter zou worden. Mijn behandelende oncologe, dokter Van Riel, vertelde me al direct dat de kansen voor mij helemaal niet zo slecht waren. Nog geen 25 jaar geleden was zaadbalkanker in de meeste gevallen dodelijk; nu is het dankzij de medische wetenschap één van de best behandelbare kankers. Dokter Van Riel wees als voorbeeld op wielrenner Lance Armstrong, die dezelfde ziekte heeft gehad. Bij hem was de kanker zelfs uitgezaaid naar de longen en hersenen. Nadat hij genezen werd verklaard, won hij zeven keer de Tour de France...

Toen ik in het ziekenhuis lag voor mijn eerste chemokuur heb ik me dan ook twee dingen voorgenomen. Ten eerste: ik zou Lance Armstrong inderdaad als voorbeeld nemen. Ik wilde ervoor knokken om beter te worden en vervolgens ook een prestatie neerzetten op de fiets; gewoon om voor mezelf te bewijzen dat ik nog niet klaar ben met dit leven.

OK, ik moet toegeven, net als Armstrong zeven keer de Tour winnen zal mij niet gaan lukken. Geel pakken is voor een wielrenner nu eenmaal een stuk moeilijker dan voor een voetballer; en zelfs als voetballer is mij dat - nota bene als verdediger - in 15 jaar tijd slechts 2 maal gelukt. Daar kunnen ze bij Oranje (met de schoppartij van de verloren WK-finale nog vers in het geheugen) nog wat van leren, maar dat terzijde...

Hoe dan ook; het idee van 'ik zal wel zien waar het schip strandt, en dan pak ik de trein wel weer naar huis...' heb ik definitief over boord gezet. Het doel is nu echt Rome halen; een symbolische daad om zo een moeilijke periode in mijn leven letterlijk achter me te laten. Dat is tevens de reden waarom ik deze tocht graag alleen wil doen. Dit moet mijn eigen overwinning worden!

Het tweede dat ik me tijdens de chemokuur heb voorgenomen, is dat ik iets terug wil doen voor de medische wetenschap. Dat ik nog in leven ben, heb ik voor een belangrijk deel aan de doktoren en de onderzoekers te danken, die zich de afgelopen 25 jaar met zaadbalkanker hebben bezig gehouden. Het idee om aan deze fietstocht een goed doel te hangen was dan ook snel geboren. In eerste instantie dacht ik aan de KWF Kankerbestrijding, een doel dat uiteraard heel dicht bij me staat.

Uiteindelijk heb ik echter gekozen voor het Kika-Kinderen Kankervrij fonds. Want laten we eerlijk zijn, wanneer een volwassene kanker krijgt is dat ronduit vreselijk, en lijkt dat altijd veel en veel te vroeg. Maar wanneer een klein kind die vreselijke rotziekte krijgt, schieten woorden helemaal tekort!

Daarom ga ik fietsen voor Kika. Op school verkoop ik Kika-beren en Kika-sleutelhangers. Dat had eigenlijk al gebeurd moeten zijn; maar door een vertraagde levering gaat dat nu na de zomervakantie gebeuren. En ik smeek jullie: help me alsjeblieft van die beren af! Ik heb er 170 besteld, en hoe lief ze er ook uitzien; ik moet er niet aan denken dat ik straks 170 beren in mijn woonkamer heb zitten! Hetzelfde geldt overigens voor de ruim 100 sleutelhangers met een klein Kika-beertje eraan. De voorbeelden kun je zien op de site van kika.nl. Mocht je overigens gewoon willen sponsoren zonder dat je op een beer of een sleutelhanger zit te wachten; dan is dat natuurlijk ook altijd mogelijk.

Maar goed, na bijna twee jaar plannen, voorbereiden en aan mijn conditie werken, is het dan eindelijk zover. Mijn avontuur gaat van start. Eerst fiets ik in 2 dagen naar Amsterdam (het eigenlijke beginpunt van Reitsma's route) en van daaruit in 32 dagen via onder andere Amersfoort, Nijmegen, Venlo, Roermond, Landgraaf, Koblenz, Heidelberg, Karlsruhe, Friedrichshafen, Bregenz, Vaduz, de Arlbergpas, de Reschenpas, Merano, Bolzano, Trento, Venetië, Verona, Ferrara, Bologna, Florence, San Gimignano en Siena naar Rome. Met hier en daar een (bewuste) omweg verwacht ik in totaal ruim 3000 kilometer weg te trappen op mijn Zwarte Santos.

Natuurlijk besef ik dat er onderweg van alles kan gebeuren waardoor ik mijn uiteindelijke doel niet haal, maar ik heb er heel veel vertrouwen in dat het wél gaat lukken. Wil je mijn avontuur op afstand een beetje meebeleven, kijk dan regelmatig op dit weblog. Ik zal proberen het minimaal één keer per week te updaten. En wil je een berichtje achterlaten: please be my guest!

Etienne