Mijn 'Grand Départ'

Rome is nog ver…

Zo. Het is nu zaterdag 24 juli 2010. Met ruim 600 kilometer in de benen geniet ik momenteel van mijn eerste rustdag. Ik zit in Landgraaf bij mijn ouders thuis achter de computer. Eindelijk tijd en gelegenheid om mijn reisverslag een beetje bij te werken en de reacties te lezen op mijn eerste stukje. Geweldig om te zien hoe iedereen meeleeft! Niet alleen hele leuke en lieve reacties van familie, vrienden, collega’s en studenten, maar zelfs van twee oud-leerlingen die ik al veel te lang niet meer gezien of gesproken heb. (Of Kim, zoals jij het zelf noemt, een oud-oud-oud leerling. Als ik niet beter wist zou ik bijna gaan denken dat je al een jaar of 83 bent…:)). Het liefst zou ik iedereen persoonlijk een antwoord geven; maar ik vrees dat mijn reisverslag dan wel heel erg lang wordt.


Tijd nu voor een kleine terugblik op de afgelopen week.

Maandag 19 juli 2010: Tilburg – Nieuw-Lekkerland (93,5 km)

Het is 7 uur in de ochtend, maandag 19 juli 2010. De eerste officiële dag van mijn zomervakantie. Normaal gesproken een tijd waarin ik heerlijk uit kan slapen. Nu klinkt echter al vroeg de stem van Edwin Evers door de speakers van mijn wekkerradio. Tijd om op te staan. Vandaag gaat de reis naar Rome beginnen.

Aanvankelijk was ik van plan geweest om vandaag in alle stilte weg te rijden. De afgelopen week gaven enkele collega’s echter aan daar anders over te denken. Zij besloten mij op een ‘Grand Départ’ te trakteren. En dus stond om 09.00 uur Fulya Kayaalp op de stoep om mij uit te zwaaien. Een paar minuten later arriveerde Remco van Loon, die mij samen met Ad Berk de eerste kilometers zou begeleiden. Toen Ad er ook was hebben we nog een bakje koffie gedronken. Daarna was het tijd om op de fiets te stappen.

Na een complete fotoreportage door gelegenheidspaparazzi Fulya ben ik samen met Ad en Remco vertrokken. Het weer was schitterend; volop zon, lekker warm en vrijwel geen wind; ideaal weer voor een dagje fietsen. Dwars door Tilburg zijn we richting de Loonse en Drunense Duinen gereden. Via een zandpad ter hoogte van de Efteling (sorry Remco, maar gelukkig hebben de bandjes van je racefiets het overleefd) naar Waspik en toen naar de veerpont tussen Sprang-Capelle en Dussen. Op de rustige wegen hier naar toe heb ik Ad en Remco bijna zover gekregen helemaal mee te rijden naar Rome, maar uiteindelijk vonden zij het bij het pontje aangekomen mooi geweest. Gezamenlijk hebben we nog wat gegeten en toen afscheid genomen. Terwijl ik het pontje opreed maakte Ad nog snel een foto met mijn camera. Daarbij scheelde het overigens niet veel of het pontje was zonder mijn fotocamera vertrokken. Gelukkig was de veerman zo vriendelijk nog even in te houden, zodat Ad mij de camera nog toe kon werpen. (Helaas Ad, de foto is mislukt. Ik sta er alleen met mijn benen op…)

Mensen met enige topografische kennis zullen zich wellicht afvragen waarom ik – nota bene met een opleiding als docent aardrijkskunde op zak – vanuit Tilburg in noordelijke richting ben vertrokken; terwijl er voor Rome toch echt een zuidoostelijke koers aangehouden moet worden. Nou, daar zijn twee redenen voor. Ten eerste ben ik gewoonweg een beetje idioot omdat ik de route, die van Amsterdam naar Rome voert, ook helemaal vanaf het beginpunt wil rijden. Ten tweede heb ik zo nog een paar dagen in Nederland om eventuele problemen met mijn fiets of uitrusting in eigen land op te kunnen lossen. Gelukkig hebben die problemen zich tot dusver echter niet voorgedaan.

Nadat ik eenmaal afscheid had genomen van Ad en Remco ben ik in een rustig tempo naar de Biesbosch gefietst. Drie veerpontjes later kwam ik aan in de Alblasserwaard, ongeveer 15 kilometer ten oosten van Rotterdam. Hier ligt in de plaats Nieuw-Lekkerland (naast de molens van Kinderdijk) zo’n beetje de enige camping in de hele regio. Ik heb mijn tentje opgezet en ben gaan koken. Hoewel, ‘koken’ is een groot woord…Ik had vooraf enkele zogenaamde ‘adventure meals’ gekocht; dat zijn gevriesdroogde maaltijden, waar je alleen wat kokend water bij moet gieten en even moet laten wellen. Die maaltijden zijn eigenlijk bedoeld voor mensen die op expeditie gaan naar extreme bestemmingen als de Himalaya, de Sahara of Antarctica. Of Nieuw-Lekkerland, want in het hele dorp was om zes uur ’s-avonds al niets eetbaars meer verkrijgbaar. Laat ik het zo zeggen: volgens de verpakking heb ik die avond een heerlijke gehaktschotel gegeten, compleet met prei, wortel, erwten en aardappelpuree. In werkelijkheid was het echter een (letterlijk) smakeloze maaltijd, die eruit zag als – tja, hoe zeg je dat netjes? – de ‘gerecyclede inhoud van je maag na een avondje zwaar doorzakken’. Ik begrijp nu wel waarom dit een ‘adventure meal’ wordt genoemd… Niet bedoeld voor watjes met een zwakke maag…

Tijdens de afwas raakte ik in gesprek met een man en een vrouw uit de buurt van Nijmegen. Het viel me meteen op dat de man een geel armbandje van Livestrong (de kankerbestrijdingsorganisatie van Lance Armstrong) om zijn pols droeg. De vrouw vroeg mij waar ik naartoe op weg was. Toen ik vertelde dat Rome het einddoel was, wilde zij graag weten of ik een speciale reden had om dat helemaal alleen te doen. Op mijn antwoord dat ik dit vooral doe voor mezelf als een soort overwinning op mijn ziekte, vertelde zij dat hun zoon Jasper (26) momenteel ook midden in het gevecht tegen zaadbalkanker zit. Hij schijnt er nog een stuk beroerder aan toe te zijn dan ik ooit ben geweest, met uitzaaiingen in de longen en de hersenen.

Ik vond het wel heel toevallig dat het eerste het beste echtpaar waarmee ik in gesprek kwam midden in het proces zit dat mijn eigen ouders nog geen twee jaar geleden met mij hebben meegemaakt. Of hun zoon het zal halen weten zij nog niet. De man vertelde me dat zijn zoon twee weken geleden – de dag voor het Grand Départ van de Tour de France in Rotterdam – per ambulance van Nijmegen naar Ridderkerk was gebracht, naar het hotel waar de ploeg van Lance Armstrong verbleef. Daar heeft hij samen met enkele lotgenoten in het hotel een ontmoeting met Armstrong gehad; als hoop en voorbeeld dat er nog leven kan zijn na kanker. Het deed het echtpaar zichtbaar wat dat ze nu opnieuw iemand ontmoetten die de ziekte overwonnen lijkt te hebben en die weer in staat is vooruit te kijken. Ik heb dan ook ruim een uur met deze mensen staan praten. Daarna heb ik nog een stukje door de omgeving gefietst en ben ik nog een uurtje met een boek en een drankje aan de rivier de Lek gaan zitten. Toen het te donker werd om nog verder te lezen en het tijd werd om te gaan slapen.


Dinsdag 20 juli 2010: Nieuw-Lekkerland – Rijsenhout (136,6 km)

Vanochtend werd ik niet gewekt door Edwin Evers, maar door een grote kudde koeien die in een lange rij luid loeiend achter mijn tentje voorbij kwam op weg van de stal naar een sappig weiland. Ik ben maar meteen opgestaan, heb een ontbijtje klaargemaakt (3 krentenbollen, een appel en een kop koffie), mijn boeltje ingepakt en ben op de fiets gestapt. Eerst naar Nieuw-Lekkerland zelf, waar de supermarkt nu wel open was. Met nieuwe voorraden in de fietstassen ben ik naar Kinderdijk gereden, waar ik het fietsveer naar Ridderkerk wilde nemen. Het eerstvolgende veer bleek echter pas om half twaalf te varen, terwijl het pas kwart over negen was. De vrouw bij het pontje adviseerde mij het grote autoveer naar Krimpen aan de Lek te nemen en van daaruit aan de noordkant van de Lek via Capelle aan den IJssel naar Rotterdam te fietsen.

Zo gezegd, zo gedaan. Tenminste, dat dacht ik. Toen ik namelijk 15 kilometer verderop nog steeds niet in Capelle was, kwam ik erachter dat ik niet de Lek, maar de Hollandse IJssel aan het volgen was. In oostelijke richting wel te verstaan, terwijl Rotterdam – waar ik naar toe moest – in westelijke richting lag. Dus heb ik maar weer een pontje genomen om aan de andere kant van de rivier weer terug te fietsen. Toen ik uiteindelijk in Rotterdam aankwam had ik inmiddels 22 kilometer onnodig omgereden.

Op een aantal grote kantoorgebouwen in Rotterdam hingen teksten om mij aan te moedigen op mijn weg naar Rome. Alleen had een van de ambtenaren een foutje gemaakt. Zo stond op één van de gevels levensgroot de tekst ‘Parijs is nog ver’ (zie foto), terwijl mijn fietsbestemming toch echt in Italië ligt.

Na Rotterdam ging de route via het riviertje de Rotte, het natuurgebied de Rottemeren en het Groene Hart naar Noord-Holland. Ter hoogte van Alphen aan den Rijn kreeg ik de eerste tegenslag. Toen ik een fietstunneltje uitkwam maakte ik een schakelfout, waardoor mijn ketting muurvast kwam te zitten. Ik ben bijna een uur bezig geweest om deze weer los te krijgen. Het voordeel van dit pechgevalletje was dat ik door een voorbijganger helemaal werd bijgepraat over de situatie in de Tour, waar Andy Schleck blijkbaar ook een schakelfoutje had gemaakt en daardoor kostbare tijd had verloren. Uiteindelijk kon ik na een klein uurtje sleutelen in de volle zon mijn weg vervolgen. Toen zag ik er wel uit als het broertje van Zwarte Piet.

Zonder verdere problemen bereikte ik tegen vier uur Rijsenhout, een gehucht bij Aalsmeer onder de rook van Schiphol. Hier had ik een overnachting gepland op een boerencamping. De eigenaar / beheerder bleek echter niet aanwezig. Volgens één van de vaste gasten kon ik mijn tentje gewoon op het grasveld neerzetten. De eigenaar zou tegen een uur of zes wel langskomen en dan zou ik kunnen betalen. Na vier uur wachten had ik echter nog geen beheerder gezien en stond ik dus nog steeds illegaal op de camping. Mijn plannetje om ’s-avonds per OV naar Amsterdam te gaan viel daardoor in het water. Het was inmiddels veel te laat geworden. Toen ik de beheerder eindelijk gesproken had was het al negen uur geweest. Ik ben toen maar richting Schiphol gefietst, heb mezelf bij de McDonald’s op een McFlurry ijsje getrakteerd en heb tot het donker werd een beetje zitten kijken naar de startende en landende vliegtuigen.


Woensdag 21 juli 2010: Rijsenhout – Amsterdam – Ingen (127,9 km)

Deze keer was het de herrie van de startende vliegtuigen die mij vroeg uit mijn slaap haalde. Ik heb ontbeten, mijn spullen ingepakt en ben via het Amsterdamse Bos naar het centrum van onze hoofdstad gereden. Aangekomen bij het Centraal Station stond ik eindelijk bij het officiële beginpunt van de route. Ik heb daar een Amerikaans echtpaar gevraagd om een foto van mijn ‘Départ Officielle’ te maken. De man en vrouw uit Tampa, Florida, begrepen niet waarom ik een foto wilde met een in verband met een renovatie vrijwel geheel ingepakt gebouw op de achtergrond. Toen ik uitlegde dat dit voor mij het beginpunt van een fietsreis naar Rome was, reageerde de man heel spontaan en zei dat zij daar ook naar toe gingen. Hij vertelde dat zij vandaag nog in Amsterdam zouden zijn, dat ze morgen per trein naar Parijs zouden reizen en dat ze twee dagen later door zouden vliegen Rome. Hij stelde voor dat we elkaar over vier dagen in Rome weer zouden treffen en dan samen een cappucino zouden drinken op een terrasje... Heerlijk, die topokennis van Amerikanen. Drieduizend kilometer fietsen in vier dagen. Easy…

Na de drukte van Amsterdam kwam ik via Weesp al snel bij de Ankeveense Plassen terecht. De route door dit natuurgebied was mooi, al kreeg ik af en toe het gevoel dat ik midden in de jungle zat. Het fietspad was zo smal dat ik me letterlijk een weg moest banen door het riet dat links en rechts langs het water groeide. Met de nodige striemen op mijn armen en mijn gezicht bereikte ik uiteindelijk bij Hilversum het Gooi.

Toen ik een zandpad bij de Bussumse Heide opreed zag ik voor me een tandem staan, met daarnaast een man en een vrouw die op handen en voeten over de grond kropen. Toen ze mij aan zagen komen kwam de vrouw overeind en begon druk met haar armen te zwaaien. Ik moest stoppen, want er lag ergens een contactlens op de grond. Onwillekeurig moest ik direct terugdenken aan een excursie naar Italië van jaren terug, toen één van onze studenten bij wijze van grap op de Ponte Vecchio in Florence deed of hij een lens verloren was. Dat de bewuste student helemaal geen lenzen droeg en dus twaalf Italianen een kwartier lang voor niets over de grond had laten kruipen is me altijd bijgebleven.

De man die voor mijn voeten over de grond kroop zag er in eerste instantie – in mijn ogen – nogal gevaarlijk uit. Legerbroek, leren jack met een of ander obscuur logo op de rug, armen vol met tattoos, volle baard en wilde, lange manen. Misschien dat ik me daarom zo gek heb laten krijgen dat ik enkele tellen later naast een Hell’s Angel en zijn vrouw op mijn knieën zat om mee te zoeken naar een verloren contactlens. Een minuut of twee later hebben we het ding gevonden (al die tijd had ik het gevoel dat ik door een verborgen camera van Bananasplit werd bespied) en werd ik zeer vriendelijk bedankt voor mijn hulp. Ik vraag me overigens nog steeds af wat een stoere Hell’s Angel met zijn vrouw te zoeken heeft op een tandem op een bospad midden op de hei...

Verderop in Het Gooi, in Lage Vuursche, ben ik bij een pannenkoekenhuis gestopt om een omelet te eten. Ik zat inmiddels van top tot teen onder het stof, om van mijn fiets nog maar te zwijgen. Op een gegeven moment stopte er een blauwe cabriolet voor het terras, waar twee jonge vrouwen van een jaar of 20 uitstapten. De bijrijdster vond mijn fiets nogal interessant en vroeg waar ik naar op weg was. Zo’n trektocht per fiets leek haar wel heel spannend. Haar vriendin dacht er duidelijk anders over. Zij vond mijn fiets (en de berijder denk ik) heel errrrrg smerrrrrig. Zij kon niet begrijpen dat ik voor de lol op een fiets kon zitten, en al helemaal niet tijdens mijn vakantie. ‘Waarrrrrom vrrrraag je je pa niet om wat extrrrra poen en ga je niet net als een norrrrrmaal mens gewoon een paarrrrr weekjes naarrrr Currraçao?’ Over ‘echte Gooise meisjes’ gesproken...

Na de bossen van Het Gooi kwam ik voorbij Amersfoort in een landelijk gebied met veel veehouderijen. Ik begon inmiddels door de klamme warmte best moe te worden. Met enkele pauzes tussendoor ben ik via een stukje van de Utrechtse Heuvelrug naar Elst gereden. Hier heb ik nog even boodschappen gedaan en toen de veerpont over de Nederrijn genomen naar Ingen in de Betuwe. Hoewel de receptie eigenlijk al gesloten was, kreeg ik toch nog een plaatsje op de camping. Na een heerlijk diner, bestaande uit een blikje knakworsten, een pot erwten en worteltjes en een grote zak rauwkostsalade ben ik vroeg gaan slapen.


Donderdag 22 juli 2010: Ingen – Arcen (121,1 km)

Vandaag was het bij het vertrek eindelijk een stuk minder warm. De route langs de fruitbomen en de dijkjes in de Betuwe was prachtig en voor ik het wist stak ik bij Lent de brug over de Waal over naar Nijmegen. Ik had vooraf uitgezocht of ik in Nijmegen niet in de knoei zou komen met de route van de Vierdaagse. Voor zover ik dat vooraf had kunnen bepalen zou ik niet terecht komen op het traject van de wandelaars. Ik bleek inderdaad zonder problemen Nijmegen in te kunnen rijden en even later bij de Ooijpolder weer te kunnen verlaten.

In het gehucht De Horst reed ik voorbij een routebord van het fietsknooppuntennetwerk. Bij dat bord stond een andere vakantiefietser, die net als ik zwaar bepakt was. Hij groette me vriendelijk toen ik voorbij reed. Ik hield even in en hij kwam naast me rijden. Hij herkende mijn routeboekje meteen en vertelde dat hij zelf vier jaar geleden via deze route naar Rome was gefietst. We raakten aan de praat en de man vertelde mij dat hij op de terugweg was van Tsjechië (waar hij een of ander rockfestival had bezocht) naar Gouda. Hij had geen vaste route in zijn hoofd, maar was alleen van plan vanavond bij een vriend in Veldhoven te overnachten. Hij stelde zich vervolgens voor als Foks en besloot maar spontaan een stukje met me mee te rijden. En eerlijk is eerlijk, als je al vier dagen alleen op pad bent, dan is dat best gezellig.

Al snel kregen we nog meer gezelschap. Bij Milsbeek kwamen we namelijk toch op de route van de Wandelvierdaagse uit. Toen wij daar arriveerden kwam een eindeloze stoet wandelaars ons tegemoet. Aan een medewerker van een blarenprikpost hebben we gevraagd hoe lang hij verwachtte dat er nog wandelaars voorbij zouden komen. Hij antwoordde dat we beter onze tentjes langs de route op konden zetten, want de komende uren zou er geen einde aan het lange lint van mensen komen. Omdat omrijden geen optie was zijn we uiteindelijk maar stapvoets tegen de stroom wandelaars ingereden. Onderweg kregen we een aantal bemoedigende reacties van wandelaars, maar daarnaast (begrijpelijk) ook een heleboel verwensingen naar ons hoofd geslingerd.

Zonder aanrijdingen met wandelaars konden we na ongeveer drie kilometer het Vierdaagseparcours weer verlaten. In Gennep heb ik samen met Foks nog gelunched, waarna hij doorreed naar Veldhoven en ik naar het zuiden naar de Maasvallei. Na een mooi stuk door het nationaal park De Maasduinen heb ik in Broekhuizen mijn tentje opgezet op een kasteelcamping. Vervolgens heb ik het pontje genomen naar de overkant van de Maas, naar Arcen. Ik dacht mezelf te verwennen met een heerlijke duik in het bekende Thermaalbad van Arcen en mijn vermoeide spieren een beetje ontspanning te geven met een bezoekje aan de sauna. Dat bleek echter een grote afknapper. Niet alleen kwam de boel behoorlijk verouderd en onhygiënisch op mij over, maar ook kreeg ik op een gegeven moment het gevoel in een gay-sauna voor dikke Duitse mannen van boven de 50 terecht gekomen te zijn. Ik zal hier maar niet opschrijven over welke onderwerpen zij openlijk spraken, maar het was voor mij onsmakelijk genoeg om me snel weer aan te kleden en terug te fietsen naar de camping.


Vrijdag 23 juli 2010: Arcen – Landgraaf (108,6 km)

Door mijn bezoek aan het thermaalbad had ik gisteravond geen tijd meer gehad om nog inkopen te doen. Vanochtend ben ik daarom eerst Arcen in gegaan om bij een supermarkt wat broodjes en een drinkontbijt te kopen. Terwijl ik die spulletjes in mijn fietstassen stopte, werd ik weer aangesproken door mensen die vroegen waar ik naar op weg was. Gaandeweg het gesprek bleken ook deze mensen – net als het echtpaar op de camping in Nieuw-Lekkerland – een zoon te hebben die dezelfde ziekte had gehad als ik. Wat een bizar toeval!

Even later heb ik in Arcen op een bankje aan de Maas mijn broodjes opgegeten en ben ik via Venlo en de Maasvallei vertrokken naar Roermond. Even na Roermond begon de lucht te betrekken. Toen ik na St. Odiliënberg Duitsland in reed, was de lucht inmiddels gitzwart. Op goed geluk ben ik toch maar doorgereden. In Duitsland voerde de route al snel over zeer slechte onverharde paden langs de rivier de Roer / Rur (niet te verwarren met de Ruhr, waar het industriële Ruhrgebied naar vernoemd is). Na ruim 25 kilometer hobbelen door kuilen, zand en grind kwam ik in Hilfahrt weer op de verharde weg. Toen ik hier aankwam vielen ook de eerste druppels naar beneden. Tegelijk liet de donder zich steeds luider horen. Ik besloot in Hilfahrt het onweer af te wachten. Helaas waren echter alle cafeetjes en restaurantjes in het dorp gesloten in verband met de Mittagsruhe.

Omdat de regen inmiddels echter met bakken uit de lucht kwam ben ik toch maar op een terras onder een grote parasol gaan zitten; dan maar zonder bediening of iets te drinken. Toen na een half uurtje het ergste voorbij was heb ik mijn regenjack aangetrokken en ben ik weer op de fiets gestapt. Hilfahrt ligt maar 25 kilometer van Landgraaf, waar mijn ouders wonen. In de motregen ben ik langs het riviertje de Wurm naar Geilenkirchen gereden en van daaruit terug naar Nederland. Tegen een uur of vijf stond ik doorweekt bij mijn ouders voor de deur, met het vooruitzicht op een warm bad, een wasmachine, een normaal bed en een rustdag. En dat is niet verkeerd na vijf dagen fietsen…

Inmiddels is het zaterdagavond en tijd om naar bed te gaan. Morgen rij ik eerst terug naar Hilfahrt, waar ik de route weer op zal pikken. Daarna gaat het de komende dagen via de Eifel naar het Rijndal. Volgende week zaterdag heb ik in Karlsruhe mijn volgende rustdag staan. Ik hoop voor die tijd nog een berichtje te kunnen plaatsen.

Groetjes,
Etienne