De laatste Duitse loodjes

Hallo allemaal,

Het is weer tijd voor een update. Ik zit op dit moment in Friedrichshafen aan de Bodensee, het grote meer dat de grens vormt tussen Duitsland, Oostenrijk en Zwitserland. Vannacht slaap ik voor het laatst op Duitse bodem; morgen ga ik via Oostenrijk naar Liechtenstein en daarna wachten de Alpen. Gelukkig gaan ze op dit moment grotendeels schuil achter een laaghangend wolkendek boven het meer. Want eerlijk is eerlijk, toen het voor een momentje opklaarde en ik wel goed de overkant van de Bodensee kon zien, sloeg me de schrik toch wel een beetje om het hart. Die bergen, moet ik dáár overheen...? Ben benieuwd of dat gaat lukken.

Ik vind het heerlijk om al jullie reacties te lezen. Altijd leuk om te lezen dat er zoveel mensen zijn die plezier beleven aan wat je doet. Melvin en Celine, hebben jullie die stukjes zelf getypt? Knap hoor! Als we elkaar tegenkomen in Italië trakteer ik jullie op een ijsje!

Maar ja, tussen al die leuke reacties staat dan toch ook een bericht waar ik het koud krijg. Ik richt me hierbij even persoonlijk tot Maaike en haar moeder. We hebben elkaar één keer ontmoet in het ziekenhuis in de wachtkamer bij dokter Van Riel. Toen wisten we nog niet hoe het af zou gaan lopen. Als ik nu lees dat het zienderoge met u achteruitgaat, dan doet dat toch wat met je. Dezelfde ziekte; en de toch kan de één na anderhalf jaar de wereld weer aan en nadert voor de ander het einde. Ik heb Maaike beloofd in Rome een kaarsje voor u op te steken en dat ga ik ook zeker doen. Ik leef met jullie mee en zal mijn best doen Rome op tijd te halen. Intussentijd wens ik u en de hele familie ontzettend veel sterkte in deze ongelooflijk zware tijd! Haal eruit wat er nog in zit!

Na zo'n serieuze noot is het moeilijk en eigenlijk niet gepast om weer luchtig door te gaan met mijn reisverslag. Toch zal ik dat maar doen, want tenslotte is dat toch het doel van dit hele weblog.


Zaterdag 31 juli: Rustdag in Karlsruhe-Durlach

Gisteravond ben ik – nadat ik op het station van Karlsruhe mijn vorige update had getypt – nog even de stad in gegaan. Karlsruhe lijkt me best een mooie stad, met veel neo-classicistische gebouwen. Erg veel heb ik daar echter niet van kunnen zien, aangezien het al donker was toen ik het station uitkwam.

Het enige gebouw dat nog volop verlicht was, wat het grote barokke slot met de bijbehorende paleistuin. Al van verre kon ik horen dat daar live-muziek gespeeld werd. Toen ik erheen liep zag ik een grote menigte enthousiast meespringen en dansen op de muziek van een bandje dat zichzelf de Curbside Prophets noemde. Klonk heel aardig, moet ik zeggen! Nummer van onder andere Snow Patrol, U2, Bon Jovi, de Red Hot Chili Peppers, Lenny Kravitz, Jason Mraz en de Kaiser Chiefs, maar dan wel allemaal gespeeld in een ska/reggae stijl. Heel relaxed. Duitsers kunnen dus wel degelijk meer dan alleen schlagers à la Udo Jürgens produceren. Ik kreeg er een beetje het Pinkpop-gevoel bij. Paar biertjes gedronken, lekker in het gras gelegen (het was eindelijk droog en zowaar aangenaam wat temperatuur betrof) en een beetje zitten kletsen met de lokale oudere jeugd.

Tegen half 12 ben ik toch maar terug gegaan naar het station. Ik moest nog terug naar de camping in de voorstad Durlach en had geen idee hoe laat de laatste trein terug zou gaan. Terwijl ik wegliep bij het podium speelden de Curbside Prophets achter mij de nummers Disco Partizana en Mi Gustas Tú; twee nummers die sinds die tijd onafgebroken in mijn hoofd zitten en waarvan ik maar niet op de naam van de uitvoerende artiesten kan komen... Om de één of andere reden stoort met dat (ik sta immers niet voor niets sinds de laatste scholenquizz bekend als de muziekexpert van De Rooi Pannen). Dus wie het weet, mag het zeggen!

Ondanks dat ik vandaag dus een rustdag heb, zat ik al om half 10 in de trein naar Speyer. Hier ligt het Deutsches Technik Museum, dat onder andere een hele grote collectie oude auto's, stoomtreinen, vliegtuigen, draaiorgels historische brandweerwagens bezit. En fietsen. Eén exemplaar, uit de Eerste Wereldoorlog, had wielen met ijzeren springveren in plaats van rubberen luchtbanden. Schijnt bij gebrek aan beter tijdens de oorlog heel populair geweest te zijn. Ik ben blij dat ik daar niet op naar Rome hoef; dan zou ik het zeker nooit halen!

Wat mij in dit museum echter het meeste aansprak was de luchtvaart- en ruimtevaartcollectie, met als 'topstuk' de 'Buran', de Russische space-shuttle. Vijftien jaar duurde de ontwikkeling van dit miljarden roebels kostende project. In die tijd heeft de in Speyer tentoongestelde shuttle 14 testvluchten gemaakt in de hogere lagen van de atmosfeer van de Aarde. Haar zusterschip Buran 1.01 heeft in die tijd één keer een succesvolle, onbemande ruimtevlucht gemaakt. En toen viel de Soviet-Unie uit elkaar en was het geld op. Einde project! Wat een verspilling van geld en technologische kennis!

Ter afsluiting van het museumbezoek heb ik in het bijbehorende IMAX-3D filmtheater nog een film gezien met beelden die door de astronauten van het International Space Station en de bemanningen van enkele Amerikaanse shuttle-vluchten zijn gemaakt. Daarbij was ook een mooie opname van de Aarde, gezien vanuit de ruimte. Er werd ingezoomd op Europa. En als je dan ziet hoe dicht Nederland en Italië bij elkaar liggen, dan vraag je je toch af waarom ik daar op mijn fietsje de hele vakantie over doe...

Overigens ben ik op de terugreis naar Karlsruhe nog diep beledigd door een conducteur van de Deutsche Bahn. Toen die voorbijkwam voor de kaartjescontrole wilde hij mijn duurbetaalde retourtje niet eens zien. In plaats daarvan nam hij van een opa die aan de andere kant van het gangpad zat een kaartje aan. Hij keek in het rond naar de vier andere oudjes die er zaten en toen ook naar mij. Toen zei hij: `Ah, sechs senioren die zusammen auf die seniorenkarte reisen. Das ist ok.´ En weg was hij. Nu weet ik dat ik tegenwoordig met een kaal koppie door het leven ga. Maar dat ik compleet de midlife-crisis heb overgeslagen is nieuw voor me...


Zondag 1 augustus: etappe 12: Karlsruhe-Durlach – Tübingen (101.6 km)

Vandaag stond voor het eerst een echte heuvelachtige etappe op het programma. Ik moest een aantal korte, maar pittige hellinkjes omhoog (tot 12%). Gelukkig ging dat vrij soepel.

Het grote voordeel van die heuvels is dat je niet alleen moet klimmen, maar dat je je ook af en toe eens lekker naar beneden mag laten vallen. Zo stond er op de afdaling naar Pforzheim (op een brede en overzichtelijke weg) opeens 61 km/uur op mijn teller. Heerlijk!

Uit veiligheidsoverwegingen heb ik vandaag maar weer eens een deel van de etappe gereden met mijn helm op. Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat ik dat ding tot dusverre alleen de eerste twee dagen gedragen heb. Daarna was ik de helm snel zat. A, omdat het ondanks de vele regen eigenlijk veel te warm is om de hele tijd zo'n ding op je hoofd te dragen en B, omdat ik er niet helemaal uit wil zien als een clown. Hoewel; hier in Duitsland val ik er eigenlijk helemaal niet mee op. Dat komt deels omdat een fietshelm hier voor kinderen verplicht is en mensen er dus al aan gewend zijn, en deels omdat Duitsers Sicherheit zeer serieus nemen en daar ook gründlich naar handelen. Regelmatig kom ik mensen tegen die op weg naar de lokale supermarkt niet alleen een helm dragen, maar ook een reflecterend vest. En vandaag kwam ik zowaar een man tegen die daarbij ook nog eens knie- en elleboogbeschermers droeg (die je eerder zou verwachten bij skaters in de de halfpipe). Het viel me eigenlijk nog mee dat de zijwieltjes al van zijn fiets waren gehaald en dat er geen groot oranje zwaailicht achter was gemonteerd.

Anyway, in dit land geldt dus de gouden regel 'Safety First' en daar pas ik mij dan ook maar aan aan. Toen ik in het Naturpark Schönbuch over een onverhard grindpad een lange afdaling voor de kiezen kreeg, heb ik mijn petje dan ook maar braaf voor mijn helm verruild. En nog geen twee minuten later ben ik door diezelfde helm bijna verongelukt...!

Terwijl ik midden in de afdaling zat, vloog er plotseling een groot insect één van de luchtgaten in mijn helm binnen. In een reflexbeweging probeerde ik met mijn linkerhand het kriebelbeestje weg te vegen, maar dat gaat natuurlijk niet zo gemakkelijk als je een helm op hebt. Erger was echter dat ik door die ongecontroleerde beweging begon te slingeren en te slippen. Met één hand aan het stuur, de schoenen nog in de pedaaltjes geklikt en de andere hand wild zwaaiend om mijn evenwicht te bewaren vloog ik uit de bocht. Ik schoot rakelings langs een grote kei, ging dwars door een beekje en kon op de andere oever maar net twee bomen ontwijken. Wonder boven wonder kwam ik daar ongeschonden tot stilstand. Safety first, always wear a helmet! Yeah right!

Overigens hebben de insecten me vandaag nog meer last bezorgd. Ik ben tijdens de etappe namelijk door een wesp in mijn rechter knieholte gestoken. Nu ben ik de laatste twee jaar wel gewend geraakt aan naalden in mijn lijf, maar die kleine angel van dat kleine beestje was toch wel één van de pijnlijkste. Ik heb vroeger altijd geleerd dat je bij een wespensteek zo snel mogelijk het gif eruit moet zuigen. Daar ben ik in dit geval echter niet lenig genoeg voor... (Ik daag jullie uit! Vooruit probeer het maar! Probeer je lippen maar eens tegen de holte achter je rechterknie te plaatsen. Eens kijken hoe lenig jullie zijn...) Hoe dan ook, ik kon er zelf niet bij. En om nu aan een willekeurige passerende Duitser te vragen of hij even aan mijn knieholte wil zuigen... Daar maak je ook vrienden mee.

Bij die wespensteek is het helaas niet gebleven. Ook de steekvliegen hebben me stevig te pakken gehad. Ik denk dat ik toch maar eens een boze brief ga schrijven aan de firma AXE, ja, die van de deoderant. Zoals je misschien wel weet ben ik al jarenlang op zoek naar mijn ware droomvrouw. Eigenlijk zou ik die al lang gevonden moeten hebben. Tenmiste... als je de reclame van AXE moet geloven. Je kent die reclame wel: je spuit een vleugje van dat spul onder je oksels en voor je weet vallen de mooiste vrouwen bij bosjes voor je in katzwijm...

Het zal vast werken, maar niet bij mij. De enigen die mij onweerstaanbaar vinden wanneer ik dat spul op heb zijn die vervelende steekvliegen. Ze kunnen niet van me áf blijven. En dus loop ik nu rond met twee zuigzoenen achter in mijn nek (zo roodpaarsig en gezwollen ziet het er echt uit) en met een dikke knie...

Tot slot van vandaag schrijf ik nog even een stukje speciaal voor mijn zusje. Lieve Natalie, ik weet dat jullie op dit moment druk bezig zijn om de auto, de aanhangwagen en de skibox te vullen met vakantiespulletjes. Maar het kan ook anders...

Ik sta hier op de camping in Tübingen tussen twee gezinnen die ook op fietsvakantie zijn. Links staat een Duits gezin. Moeder en dochter (een meisje van een jaar of 12) hebben achter hun fietsen een bagagekarretje waarin het leeuwendeel van de bagage zit, waaronder vier tentjes. De oudste twee jongens (ongeveer 8 en 6 jaar oud) fietsen zelf, maar met slechts een beperkte hoeveelheid bagage achterop. De jongste telg, een jochie van een jaar of 4-5, zit prinsheerlijk in het aanhangwagentje dat achter de fiets van pa hangt. Op datzelfde aanhangwagentje is overigens nog een fietsdrager gemonteerd, met daarop de fiets van het kleine menneke. Indien gewenst kan die zelf dus ook een stukje meetrappen.

Nog bonter maakt het Nederlandse gezin dat tegenover mij staat het. Vader, moeder, twee meisjes (volgens mij een tweeling van een jaar of vier) en een peuter die net kan lopen zijn samen op weg op slechts twee fietsen.(Zelfs zonder bagage vind ik dit al een huzarenstukje!) Moeder heeft een speciale fiets, waarop aan de voorkant een stoeltje is gemonteerd. Hierop zit één van de meisjes, in ligfietshouding. Desgewenst kan zij meetrappen, maar in pincipe mag mama het alleen opknappen.
Vader heeft alleen reguliere fietsstoeltjes op zijn fiets. Maar dan wel één voren (vor de peuter) en achterop (voor de andere dochter). Uiteraard hangt er achter deze fiets ook nog een aanhangwagentje, want de tent, slaapmatjes en slaapzakken, kleding speelgoed en een heel pak luiers moeten ook nog mee. Tot aan de bodensee fietsen zij dezelfde route als ik. Diepe buiging! Dit doe ik hen niet na. Ik schaam me bijna dat ik op mijn fiets vijf tassen heb met alleen maar spullen voor mezelf.

Ik heb overigens op dit moment een souveniertje aan dit gezin op mijn tent. Toen de familie daarstraks aankwam, ging moeder met de meisjes direct douchen. Vader was te druk bezig met de tent om op de kleine Hugo te letten. En dus ging de peuter op ontdekkingsreis. Al snel kwam hij erachter dat je leuk kunt spelen met de pedalen van papa's fiets. En dat het nog leuker is om met de ketting te spelen, want dan zie je er bijna hetzelfde uit als Zwarte Piet. Toen zijn vader hem even later riep, waggelde Hugo meteen naar hem toe. Daarbij viel hij echter over één van de scheerlijnen van mijn tent, waardoor er nu twee zwarte peuterhandjes op mijn tentzeil staan.


Maandag 2 augustus: etappe 13: Tübingen - Obersiggingen (126.3 km)

Vanochtend ben ik vroeg op mijn fiets gestapt. Volgens het boekje van Reitsma zou ik vandaag – in verband met de beklimming van de Schwäbische Alb – de zwaarste etappe tot aan de Bodensee voor mijn kiezen krijgen. Ik had echter al besloten niet één etappe (70km), maar twee etappes te rijden vandaag. Moest volgens mij wel te doen zijn.

Voor de afwisseling was het vandaag een keertje droog toen ik wakker werd. Op het moment dat ik echter mijn tanden stond te poetsen begon het weer te regenen, waardoor ik voor de zoveelste keer een kletsnatte tent in mijn fietstas moest stoppen. Gelukkig was het buitje maar van korte duur en kon ik toch zonder regenkleding vertrekken. Eerst ben ik nog even inkopen gaan doen en vervolgens heb ik de route opgepakt naar het zuiden.

De beklimming van de Schäbische Alb hing als een soort Zwaard van Damocles boven deze etappe. Op de camping had ik nog een praatje gemaakt met een stel uit het midden van het land, dat deze route nu voor de tweede keer fietst. Het zou wat worden vandaag. Loodzwaar! Ook Foks, de man uit Gouda met wie ik in de vierde etappe een stuk was meegefietst, had me voor deze puist gewaarschuwd. Licht gespannen ging ik dus op weg.

De eerste kilometers waren gelijk vals plat. Met een snelheid van niet meer dan 16 tot 17 kilometer per uur ben ik naar Nehren gefietst; het plaatsje waar de echte klim begint. In het routeboekje staat op dit punt met grote letters: 4km 4-9% !!. Gelukkig was het grootste deel van de klim niet echt steil. Alleen de lengte van de klim ging ik al snel in mijn benen voelen. Hierbij had ik vooral last van de spier in mijn rechter kuitbeen. Het was net alsof het wespengif zich vanuit de knieholte een weg omlaag gezocht had. Iedere keer als ik even aanzette schoot er een felle pijn door deze spier. Gemakshalve heb ik daarom maar één van de kleinste verzetjes op mijn fiets geschakeld en ben ik heel langzaam naar boven gereden, met twee keer een korte adempauze tussendoor.

Eenmaal boven kwam ik nog twee mannen uit Zeeland tegen die ook met dezelfde route bezig waren. De oudste van de twee, een zestiger, was helemaal gesloopt. Ik heb nog een paar woorden met ze gewisseld en ben toen door gereden. Eigenlijk was het vanaf dat moment een hele gemakkelijke etappe. De weg liep constant licht naar beneden en de paar korte klimmetjes tussendoor zijn eigenlijk niet de moeite van het vermelden waard.
Om twaalf uur ben ik bij een bakkerij in Hettingen gestopt voor wat verse broodjes en twee cappucino's, die geserveerd werden door een aardige Thaise (of was het Vietnamese?) verkoopster, gekleed in een echte Duitse dirndl-klederdracht jurk. Even later zat ik weer op de fiets en voor ik het wist stond ik aan de Donau in Sigmaringen Dit schijnt een hele mooie plaats met een aardige Middeleeuwse kern te zijn. Op het moment dat ik er aankwam begon het echter zo hard te regenen, dat de brug, waaronder ik als een clochard kon schuilen, eigenlijk het enige is wat ik ervan gezien heb.

De enige andere noemenswaardige herinnering aan Sigmaringen is het oudere echtpaar dat onder dezelfde brug stond als ik. Je hebt natuurlijk talloze verschillende soorten relaties, maar deze twee mensen hadden nu niet bepaald de meest evenwichtige relatie die ik ooit gezien had. In de twintig minuten dat we daar met z'n drieën gestaan hebben heb ik niets anders gehoord dan verwijten van de vrouw aan haar echtgenoot. Het was ZIJN schuld dat ze verkeerd gereden waren, het was ZIJN schuld dat zij zadelpijn had (ze hadden al 12 kilometer gefietst!), het was ZIJN schuld dat het regende, het was ZIJN schuld dat ze nu onder een brug stonden en niet in een lekkere warme stube zaten, het was ZIJN schuld... en zo kan ik nog wel even door gaan. En het enige verweer dat de arme man had was telkens 'ich weiss es, liebschen, natürlich, mein schatz...' Je zou er maar mee getrouwd zijn.

Omdat ik nog 50 kilometer voor de boeg had ben ik toen het eenmaal opklaarde direct doorgefietst. Eerste een stukje langs de Donau, die hier nog een onbeduidend riviertje is. Vervolgens door een golvend heuvelland met akkers, bossen, kleine dorpjes, en continue dreigende luchten. Toen ik uiteindelijk het Deggenhausertal infietste (het lieflijk dal waarin de camping lag) begon het weer te druppelen. Eerst heel zacht, maar daarna steeds duidelijker voelbaar. Omdat de weg de laatste tien kilometer behoorlijk daalde haalde ik echter een hoge snelheid en was ik net voor de ergste regen op de camping.

Een beetje een vreemde camping overigens, deze keer. De ene helft voor naturisten, de andere helft – aan de andere kant van de schutting – voor de textielkampeerders. Bij het zwembad hing een bordje: het eerste halve uur (van een vol klokuur) ohne, en het tweede halve uur mit badehose. Gelukkig hoefde ik me niet druk te maken om de vraag of ik nu met of zonder zwembroek zou moeten zwemmen, want als ik in de plensbui die het inmiddels geworden was ergens geen behoefte aan had, dan was het wel aan een verkoelende duik.

Op het trekkersveldje stond maar één ander tentje. De bewoonster hiervan bleek Olga te zijn, een noord-Limburgse, die net als ik in haar uppie op weg is naar Rome. Olga zat aan een picknicktafel onder een partytent haar reisaantekeningen bij te werken. Omdat de regen met bakken uit de lucht kwam had het totaal geen zin mijn tent op te zetten, dus ben ik maar gezellig onder de partytent aangeschoven. Zo hebben we een uurtje zitten kletsen, totdat de regen eindelijk wat minder werd en ik in het kletsnatte gras tussen tientallen naaktslakken (dat krijg je op een FKK-camping) alsnog mijn onderkomen kon opbouwen.

Inmiddels had ik het ijskoud gekregen. (Misschien had ik toch een regenpak aan moeten trekken tijdens die laatste paar kilometers). Echt vrolijk werd ik er dan ook niet van toen Olga me vertelde dat er geen warm water was om te douchen. De monteur die met de waterleiding bezig was had haar verteld dat het vielleicht eine halbe stunde kon gaan duren, maar een uurtje later zaten we nog te wachten en te rillen onder onze partytent. Olga besloot toen maar ongedouched een restaurantje op te zoeken en ik ging aan de slag met mijn brandertje om een heerlijke mok cup-a-soup en een bord Spaghetteria te klaar te maken. Het nadeel daarbij is overigens dat je voor beide instant-maaltijden water nodig hebt. En dat terwijl er inmiddels ook geen koud water meer uit de kraan kwam.

Net op het moment dat ik besloten had Olga maar achterna te gaan naar het restaurant kwam de monteur vertellen dat de waterleiding gerepareerd was. Een warme douche! Heerlijk! Alleen jammer dat ik met mijn douchemuntje maar vier minuten warm water kreeg. Maar goed, die vier minuten heb ik optimaal gebruikt en toen ik daarna droge kleding aan had was de kou ook snel verdwenen.

Opgewarmd en wel kon ik eindelijk (het was inmiddels bijna 9 uur) vooruit met mijn driesterrenmaaltijd. Onder het partytentje zat ik lekker beschut voor de inmiddels weer neerplensende regen. Toen ik net mijn eten op had kwam Olga terug van het restaurant. Uiteraard wilde zij graag weten of de douche gerepareerd was. Even later kwam ze helemaal fris en fruitig bij me zitten aan onze picknicktafel. Best handig als je vrijwel alleen op een trekkersveldje staat, dan kun je tenmiste alle meubilair confisqueren. Nog een hele tijd hebben we daar gezellig zitten praten, totdat het rond een uur of 12 tijd werd te gaan slapen.


Dinsdag 3 augustus: etappe 14: Obersiggingen - Friedrichshafen (29,4 km)

Met een halve rustdag in het vooruitzicht (nog geen anderhalf uur fietsen) heb ik het het vanochtend heerlijk rustig aan kunnen doen. Eerst heb ik tot een uur of acht geslapen en daarna een rustig al mijn spullen ingepakt. Vandaag heb ik ook weer eens de tijd genomen om rustig en te ontbijten en koffie te zetten (nou ja, koffie zetten; kokend water gieten op de inhoud van een zakje Nespresso...) De afgelopen dagen heb ik telkens in mijn tentje ontbeten; enkele happen nemend terwijl ik zo snel mogelijk alles probeerde in te pakken om te kunnen vertrekken. Maar vanochtend dus niet. Als je de tijd hebt is lekker rustig aan doen ook wel eens lekker.

Samen met Olga heb ik nog een kopje koffie gedronken, waarna zij op haar fiets gestapt is en ik op mijn dooie akkertje eens mijn tent ben gaan afdrogen en schoonmaken. Die zat helemaal onder het slakkenslijm. Omdat de zon er inmiddels aardig doorheen kwam heb ik het hele boeltje maar eens rustig laten opdrogen en ben ik pas om half twaalf vertrokken.

Ik had ervoor gekozen om vandaag bewust maar een korte etappe te doen, zodat ik op tijd in Friedrichshafen zou zijn. Dit is namelijk de geboorteplaats en de voormalig fabriekslokatie van Graf Zeppelin, de uitvinder van het gelijknamige luchtschip. In Friedrichshafen staat tegenwoordig dan ook het Zeppelin Museum, waarvan ik gelezen had dat het absoluut een bezoekje waard zou zijn.

Doordat ik echter zo laat vertrokken was kwam ik pas om 13.00 uur aan op de camping. Stom. Ik had moeten weten dat in Duitsland de receptie van campings 's-middags dicht gaat voor de mittagsruhe. Ik ben dan ook eerst maar de stad in gegaan, heb een hapje gegeten bij een pizzeria, heb nieuwe fietshandschoentjes gekocht (de vorige zijn in Heidelberg gestolen, maar dat ben ik geloof ik vergeten te vermelden) en ben toen om 14.30 teruggegaan naar de camping.

Het stukje grond waar ik nu sta is precies net zo groot als mijn tent. Ik dacht eerder in Tübingen al dat ik weinig privacy had, maar hier is het echt absurd. Tussen mijn tent en de tentjes van mijn buren zit maximaal 30 centimeter afstand. Ik verlang nu al terug naar het trekkersveldje van de camping van gisteren.

Maar goed, tegen 15.00 uur stond het hele boeltje weer overeind. Snel ben ik weer naar de stad gefietst om toch nog iets mee te krijgen van het Zeppelin Museum. Met name het op ware schaal nagebouwde deel met de luxe passagiersverblijven, lounges en slaapvertrekken was indrukwekkend. Als je bedenkt dat deze luchtschepen meer dan 210 meter lang waren (veel langer dan de grootste Boeings en Airbussen van vandaag de dag), dan is het ongelooflijk dat die dingen bijna 100 jaar geleden al de oceaan overstaken.

Om 17.00 werd ik weer buiten gezet; het museum ging sluiten. Ik heb nog snel mijn inkopen voor morgen gedaan en een hapje gegeten in de stad. Toen ben ik naar dit internetcafé gekomen om jullie weer een beetje bij te praten.

Morgen ga ik dus langs de Bodensee en een stukje van de (hier onbevaarbare) Rijn naar Liechtenstein. Ik krijg net een SMS van Olga dat ik mijn borst nat kan maken. Het wordt weliswaar een volledig vlakke etappe, maar wel met een hoge moeilijkheidsgraad. Dit komt doordat de Bodenseeradweg zeer populair is bij onervaren, slingerende en zwabberende fietsers. Dat wordt dus weer een ontwijkspelletje spelen morgen. Gelukkig heb ik daar de afgelopen dagen al flink in kunnen oefenen. Weliswaar niet met mensen, maar met slakken. Echt waar, ik doe echt mijn best om ze te ontwijken... Maar op sommige stukjes zitten er zoveel op het fietspad dat dat echt onmogelijk is. Laat ik het zo zeggen: als dit een computerspelletje zou zijn waarbij je na drie geraakte slakken af bent en opnieuw moet beginnen, dan is het me nog niet gelukt om in level 2 te komen.

Of dat morgen wel gaat lukken laat ik jullie weten in mijn volgende verslag.


Groetjes aan allen,
Etienne