Moessonregens in Duitsland

Laat ik maar met de deur in huis vallen. Alle klimaatsceptici hebben ongelijk. Er is wel degelijk een klimaatverandering gaande. Zo kent Duitsland tegenwoordig ook een echte moessontijd. Ik heb tenminste de afgelopen dagen meerdere keren een plensbui meegemaakt die in de tropen niet zou misstaan. Gelukkig zit ik nu eindelijk een keertje droog, en wel in een internetcafe in Karlsruhe.

Ik heb er sinds mijn laatste blogje al weer zes fietsdagen opzitten en al die tijd geen internet gezien. Dan is het wel ontzettend leuk om te zien hoeveel mensen in tussentijd keileuke (beetje Brabants moet kunne...) reacties hebben geplaatst. De afgelopen dagen heb ik weer het nodige meegemaakt. Daarvan hieronder het verslag.

PS. Liset: reken maar dat ik Rome een goed restaurantje ga uitzoeken... Alvast bedankt!


Zondag 25 juli: etappe 6: Landgraaf – Nideggen (126,8 km)

Na een rustdag bij mijn ouders ben ik vandaag definitief de grens overgestoken. Tot aan de grens (maar liefst 1,7 km) werd ik daarbij uitgeleide gedaan door mijn vader, die dat hele stuk met mij mee is gefietst. Voor mijn moeder, tante Mia en oom Huub was dat echter veel te ver. Zij waren met de auto naar de grens gereden, waar ik nog een knuffel kreeg voordat ik echt op weg ging.

Via het beekdal van de Wurm ben ik naar Hilfahrt gereden, waar ik twee dagen eerder de route verlaten had. Vanuit Hilfahrt voerde de route over slechte, onverharde paden naar Jülich. Deze plaats ligt midden in een gebied waar veel bruinkool gewonnen wordt in dagbouw. Dat wil zeggen dat de grond gewoon wordt weggegraven; complete dorpen moeten ervoor wijken. Om hier een beetje een beeld van te krijgen ben ik de Sophienhöhe, een 300 meter hoge mijnpuinberg opgefietst. Dat was de eerste serieuze klim tijdens de reis en hoewel de paden onverhard waren, ging mij dat gelukkig goed af. Eenmaal boven had ik een geweldig uitzicht over... een enorm breed en diep gat in de grond; meer was het eigenlijk niet. Maar wel gek als je bedenkt dat daar slechts enkele jaren geleden nog een dorpje lag met huizen, een kerk en een cafe.

Vervolgens ben langs de rivier de Rur doorgereden naar Düren en toen door naar Nideggen in de Eifel. De camping lag vandaag 25 kilometer van de route en dat betekende dat ik het stuk tussen Düren en Nideggen morgen in omgekeerde richting weer terug zou moeten fietsen. Zo kom je ook wel aan je kilometers. Op nog geen 3 kilometer van de camping begon het voor het eerst serieus te regenen. Gelukkig heb ik kunnen schuilen op een bankje onder een boom bij een stuwmeer. Daardoor kon ik een half uurtje later gelukkig toch nog droog mijn tentje opzetten. Verder waren er vandaag niet veel bijzonderheden, of het zou de grote spin al moeten zijn die ´s-avonds in mijn tent zat.


Maandag 26 juli: etappe 7: Nideggen – Remagen (98,1 km)

Op exact hetzelfde bankje waar ik gisteren voor de regen moest schuilen, ben ik vandaag ook maar weer gaan zitten. Al na drie kilometer begon het weer te regenen, dus dacht ik hier rustig te kunnen blijven zitten tot het weer wat zou opklaren. Na een kwartiertje kreeg ik gezelschap van een Duitser uit Mönchengladbach. We hebben ongeveer een uurtje zitten kletsen, maar toen de regen nog steeds met bakken uit de lucht kwam besloten we toch maar door te rijden.

Regenjack aan, regenbroek aan, regenschoentjes aan en fietsen maar. Door een tropische hoosbui, maar dan wel een die erg koud aanvoelde en die maar liefst 65 kilometer duurde!

Door en door nat en koud kwam ik tegen een uur of twee in Euskirchen aan. Ik had tot die tijd eigenlijk alleen maar tussen verzopen mais- en graanvelden door gereden en was dus hard toe aan een plaats waar ik me kon opwarmen. Het eerste het beste restaurant dat aan de rand van Euskirchen lag (de route voerde eigenlijk net langs die stad) was een Burger King, dus daar ben ik maar naar binnen gegaan. Met een broodje kip en een salade hoopte ik weer wat op te warmen. Warm werd ik in ieder geval niet van de dame (nou ja, dame...) die aan het tafeltje tegenover mij zat. Ik hou normaal gesproken best wel van mooie vrouwen, waar wat hier nou zat te vreten... (Sorry voor het taalgebruik, maar anders kan ik haar tafelmanieren niet omschrijven...). Stel je voor, maatje XXL in een roze, doorschijnend T-shirt met rode hartjes erop. Ze was vanochtend bij het opstaan zelfs vergeten een BH aan te trekken. Nu ik erover nadenk, waarschijnlijk was ze bij het opstaan zelfs totaal vergeten zich om te kleden, want haar T-shirt had nog het meest weg van zo´n oversized shirt dat tienermeisjes vaak als pyjama gebruiken. Geloof het of niet, maar met zo´n uitzicht was ik blij weer de regen in te kunnen om verder te rijden.

Ongeveer 40 kilometer voor Remagen, mijn eindpunt, werd het dan toch eindelijk droog. De zon kwam er zelfs doorheen en dat duurde totdat ik de camping had bereikt en mijn tentje ging opzetten. Precies op het moment dat ik mijn binnententje had uitgespreid (het buitenzeil moest er nog overheen) brak de hemel weer open en kwam de volgende tropische regenbui. Nu ook mijn tentje en al mijn spulletjes kletsnat waren had ik het helemaal gehad. Ik besloot daarom vanavond voor het eerst niet zelf te koken (geen adventure meal deze keer) maar gebruik te maken van het restaurant op de camping.

Zelden heb ik een restaurant gezien waar zo hard gewerkt werd, en tegelijkertijd zo inefficient. Om half 8 had ik mijn bestelling geplaatst (gulashsuppe, jägerschnitzel mit pommes und salat), tegen 9 uur kwam mijn eten. En dat in een restaurant waar slechts 6 tafeltjes bezet waren. Om de tijd te doden kon ik gelukkig luisteren naar prachtige, `moderne´ Duitse muziek. Roland Kaiser met Santa Maria, Roy Black met Ganz in Weiss, Freddy Quinn met 5000 Meilen von zu Haus, Umberto Tozzi met Ti Amo (zowaar een Italiaan ertussen) en Udo Jürgens met Griechischer Wein... Dat was het complete repertoire op het cassettebandje dat op repeat stond. (Ik schaam me een beetje dat ik al die titels ken, maar ja, ik verzamel nu eenmaal muziek, of wat ervoor door moet gaan). Ik denk dat ik zonder overdrijven mag zeggen dat ik deze nummers zeker 6 keer voorbij heb horen komen. En het ergste is: op een gegeven moment ga je die schlagers nog meezingen ook...
Anyway, het eten en de biertjes smaakten gelukkig wel goed.

Dinsdag 27 juli: etappe 8: Remagen – St. Goar (86.8 km)

Naast mij stond er vanochtend een jong stel op de camping, een Noor en een Nederlandse. Ik dacht dat ik ver ging fietsen, maar het kan altijd gekker. Zij waren op weg naar Ethiopie in Afrika! Enige probleem: ze hadden geen goede kaart bij zich van het Rijndal. Ik heb dus maar even mijn kaartje uitgeleend zodat zij in ieder geval op de eerste paar kilometers richting Afrika niet zouden verdwalen.

Nadat ik mijn boeltje had ingepakt, ben ik naar een supermarkt gereden om inkopen te doen. Hier verkochten ze ook heerlijke belegde broodjes en sterke koffie, zodat ik vol energie door een vandaag gelukkig droog Rijndal zuidwaarts kon.

Op het fietspad dat ik langs de Rijn moest volgen reed ik op een gegeven moment aan een oud vrouwtje voorbij. Zij liep achter een rollator, met naast haar een golden retriever. Op het moment dat ik haar inhaalde vond de hond het slakkentempo van de vrouw blijkbaar mooi genoeg geweest en dus besloot het beestje een eindje met mij mee te rennen. Achter mij hoorde ik `Schnappie komm hier! Schnappie (wat een naam voor een hond...)... Schnappie komm zurück!´ Zo snel mogelijk kwam de vrouw met de rollator achter mij en de hond aan. Omdat Schnappie echter met mij mee bleef rennen en de vrouw achter mij steeds wanhopiger werd, ben ik maar gestopt en een stukje teruggereden. Opgelucht en dankbaar dat haar rollatorrace ten einde was, vertelde de vrouw dat de hond toebehoorde aan haar kleinzoon. Die zat op dit moment met zijn vriendin op Mallorca, dus oma mocht op de hond passen. Enige probleem: oma was niet meer zo kwiek, en dat terwijl Schnappie gewend was elke morgen met zijn baasje een stukje langs de Rijn te rennen. De kleinzoon ging dan op de fiets en Schnappie ernaast. Op mijn vraag waarom zij de hond niet aanlijnde aan de rollator, antwoorde zij dat ze dat gisteren al geprobeerd had. De jonge hond was echter zo sterk, dat toen oma even niet op tijd in de remmen geknepen had, Schnappie er gisteren ook al vandoor gegaan was; met rollator en al..
Terwijl wij zo stonden te praten kwam er van de andere kant weer een fietser aan. En Schnappie...? Je raadt het al...

Even voorbij Andernach dook er opeens een jongen op een vakantiefiets op vanuit de bosjes aan de oevers van de Rijn. In het verbijgaan zag ik dat het een Chinees was. Hij bleef eerst een tijdje een stukje achter mij rijden, maar na een paar minuten, toen het pad wat breder werd, kwam hij naast me fietsen. Hij sprak me in gebroken Duits aan en vroeg waar ik naartoe op weg was. (Tenminste, ik denk dat dat was wat hij vroeg, want ik kon hem erg slecht verstaan).
Uiteindelijk kon ik uit zijn verhaal opmaken dat hij Cheng heette (of, in goed Limburgs: Sjeng), uit Shanghai kwam en sinds anderhalf jaar in Berlijn aan de kunstacademie studeerde. Hij was op een geleende fiets op weg om diverse kunststeden in Europa te bezoeken. Hij reed met een GPS, en dat was maar goed ook. Van kunst (met name beeldhouwwerken en fotografie) wist hij blijkbaar veel af, maar van topografie niet. Hij was vanuit Berlijn eerst naar Keulen gereden, van daaruit wilde hij naar Venetie en Florence, dan door naar het Guggenheim Museum in Bilbao in Spanje en tot slot had hij het nog over een of ander beeldenpark in Oslo. En dat alles wilde hij in drie maanden bezoeken. Moet ie toch stevig doortrappen...

Het kan overigens zijn dat ik het bovenstaande niet helemaal goed begrepen heb. Want, zoals ik al zei, het Duits van Sjeng was niet al te best. Toen Sjeng hoorde dat ik al twee keer in China ben geweest, moet hij ervan overtuigd geweest zijn dat ik dan ook vast wel Chinees kon verstaan. Regelmatig schakelde hij, wanneer hij er in het Duits niet uit kwam, over op rap Chinees. Steevast vroeg hij daarna: `du verstehen?´ Nee dus (ik kom niet verder dan Ni Haou), maar dat scheen hem niet te deren.

In Koblenz heb ik afscheid genomen van Sjeng. Hij wilde meteen doorfietsen, ik wilde hier nog een hapje eten en even rondkijken. Na een heerlijke champignon-omelet met salade heb ik nog even door Koblenz gedwaald. Een uurtje of twee later reed ik door Boppard, toen ik opeens Sjeng weer tegenkwam. Mijn Chinese vriend was lichtelijk in paniek, want de clip in zijn pedaal (waar je je schoenen mee vastklikt) was afgebroken. Sjeng wist niet meer wat hij nu doen moest, dus ben ik samen met hem op zoek gegaan naar een fietsenmaker. Die hadden we snel gevonden en ik heb daar maar voor tolk gespeeld. De fietsenmaken moest het betreffende onderdeel uit een ander filiaal in een naburige stad laten overkomen. Ik had geen zin om daarop te wachten, dus heb ik Sjeng nogmaals gedag gezegd en ben ik verder gereden naar de camping in St. Goar.

Toen ik St. Goar binnenreed, zag ik op reclameborden dat Udo Jürgens (die van de Griechischer Wein) die avond live optrad in de lokale sporthal. Maar aangezien ik gisteren al genoeg Griekse wijn voorbij heb horen komen heb ik dat spetterende optreden maar laten schieten.


Woensdag 28 juli: etappe 9: St.Goar – Leeheim (93.8 km)

Ik was van plan geweest vanochtend vroeg op te staan, zodat ik vanavond nog even per trein Frankfurt in zou kunnen. Toen om 6 uur mijn wekkertje afliep, goot het echter zo hard dat ik besloot me nog even om te draaien. Om 7 uur regende het nog steeds, net als om acht uur...
Uiteindelijk zat ik pas om half elf op de fiets.

De tweede etappe door het Rijndal was een stuk minder aangenaam dan de eerste. Gisteren scheen de zon regelmatig, nu was het zo zou koud en nat dat ik niet eens foto´s nemen kon. De lens besloeg telkens, waardoor de beroemde Loreley-rots, vrijwel onmiddelijk na mijn vertrek, op de foto niet meer is dan een wazige mist. Ook de vele kastelen en hooggelegen burchten komen met zo´n kil hondeweer niet tot hun recht. Romantische toeristenstadjes als Oberwesel en Bacharach waren nu vrijwel geheel verlaten.

In Bacharach heb ik overigens op aanraden van de buurman van mijn ouders een konditorei opgezocht waar ze heerlijke hausgemachte kuchen verkochten. De koffie en de taart smaakten best, maar belangrijker voor mij was dat ik weer een moessonbuitje droog kon uitzitten.

Verder gebeurde er vandaag niet veel noemenswaardigs. Aan het einde van de etappe ben ik met een pondje de Rijn overgestoken en heb ik in Leeheim, een dorpje enkele kilometers onder Mainz, mijn bivak opgeslagen op een camping aan een recreatieplas. Mijn plan om nog naar Frankfurt te gaan was in inmiddels in het water gevallen. Door de regen had ik zoveel vertraging opgelopen dat dat geen haalbare kaart meer was. Dus heb ik lekker zitten eten en lezen op een grasveldje tussen pakweg 40 rondhuppelende konijnen. Rond half 10 dwong een zware regen- en onweersbui me vroeg mijn bed op te zoeken.


Donderdag 29 juli: etappe 10: Leeheim – Heidelberg (88,5 km)

Hoe halen ze het in hun hoofd....? Midden in nacht, zo tegen een uur of 2, werd ik wakker van een enorme regenbui. Maar deze regen klonk wel anders dan gewone regen. Het leek wel of iemand om de paar seconden met een brandslang mijn tent nat spoot. Nieuwsgierig heb ik mijn hoofd buiten mijn tentje gestoken, en jawel hoor: ondanks alle regen van de laatste dagen stond de automatische sproei-installatie van het recreatieterrein aan. Elke dertig seconden werd er een krachtige straal water over mijn tent gespoten.

Even ter verduidelijking: het veldje waar ik stond was geen echte camping. Het was een recreatieterrein aan een meertje, waaromheen vele stacaravans stonden. Volgens het routeboekje neemt deze camping normaal geen passanten aan, maar worden fietsers op doorreis wel altijd met hun tentje toegelaten. Toen ik aankwam was de terreinbeheerder afwezig, maar een van de vaste gasten had mij een sleutel gegeven van de douche en het toilet en gezegd dat ik mijn tentje gewoon op het gras neer mocht zetten. Hij had daarbij vergeten te vermelden dat een deel van het grasveld voorzien was van een automatische beregeningsinstallatie en dat je daar dus NIET je tent neer moest zetten... Hoe dan ook, ik weet nu wel zeker dat mijn tentje waterdicht is.

Ook zonder de sproei-installatie was er de afgelopen nacht genoeg water naar beneden gekomen. De landweggetjes waarover ik vandaag gereden ben waren vaak veranderd in complete modderpoelen. Soms was de weg zelfs helemaal overstroomd. Een keer heb ik zelfs mijn schoenen uitgetrokken en ben ik op blote voeten door een van de plassen gefietst. Ik had gezien hoe diep een tegemoetkomende tractor in de plas wegzonk. Daar mag ik achteraf blij om zijn, want deze plas was zeker 20 centimeter diep. Wat ben ik blij met mijn waterdichte fietstassen! Je wilt niet weten hoe mijn fiets uitziet na het ploeteren door al die modder en dat water. Ik moet eerlijk bekennen dat ik vandaag nog wel eens terug gedacht heb aan dat Gooische Meisje dat ik in Lage Vuursche heb ontmoet. Ik hoor het haar nog zeggen... `Waarrrrom vrrraaag je je pa niet gewoon om wat meerrrrr poen en ga je net als alle norrrrrmale mensen lekkerrrrrr naarrrrrr Curacao...?´.... Pap, ik moet toch eens met je praten...

Hoewel ik het bovenstaande misschien anders doet vermoeden, heb ik vandaag toch redelijk droog kunnen rijden. De enige regen- en onweersbui van betekenis (maar die was dan meteen ook weer van het formaatje tropische cycloon) kwam naar beneden toen ik in Hemsbach bij een supermarkt mijn inkopen deed. Gelukkig had de supermarkt een groot afdak, waaronder ik ben blijven wachten tot de bui voorbij was. Ik heb daar mijn broodjes en banaantje gegeten en terwijl ik zat te wachten tot de lucht weer op zou klaren kreeg ik gezelschap van een jongen die even een plekje zocht waar hij droog een sigaretje kon roken. Ik vroeg hem of hij wist hoe het weer de komende dagen wordt (ik ben de regen een beetje zat...). Voor ik het wist kreeg ik via zijn mobieltje het weerbericht voor de komende week voor heel de wereld. Zo weet ik nu dat er ook een Heidelberg in de Verenigde Staten ligt (daar is het weer beter), dat het in Rome 28 graden en zonnig is (maar daar ben ik nog lang niet), dat er ook een Rom (Rome) ligt in de Duitse deelstaat Mecklenburg-Vorpommern en dat het daar ook regent (wat ik met die informatie moest weet ik ook niet...) en niet onbelangrijk: DAT HET DE KOMENDE DAGEN (in ieder geval tot zondagavond) BETER WEER WORDT IN ZUID-DUITSLAND!

Daar heb ik overigens ´s-avonds weinig van gemerkt, want mijn tentje stond nauwelijks op de camping in Heidelberg, of de regen kwam alweer met bakken uit de lucht. Laat ik het zo zeggen. Ik had net gedouched onder een krachtige straal water, maar die douche was maar een p**straaltje vergeleken bij wat er nu weer naar beneden kwam. De camping was compleet verzopen.

Gelukkig was deze bui maar van korte duur, waardoor ik toch nog Heidelberg in kon. Mooie stad! Ik had eigenlijk te weinig tijd om hier rond te kijken (moest nog eten, en heb een uurtje gezocht naar een internetcafe – maar niet gevonden). Uiteindelijk heb ik een lekkere döner-kebap-teller gegeten (met heeeeeel veel knoflooksaus) bij een van de vele lokale Duitse Turken en ben ik terug gewandeld naar de camping.

Vrijdag 30 juli: etappe 11: Heidelberg – Karlsruhe (70,3 km)

Of het aan de knoflooksaus lag weet ik niet, maar vandaag stond ik – om in wielertermen te spreken – de hele dag geparkeerd. Ik kwam vanmorgen niet op gang. Ik heb voor het eerst deze reis eens lekker uitgeslapen (tot maar liefst half 9), toen op mijn gemak mijn boeltje ingepakt en vervolgens teruggegaan naar het centrum van Heidelberg. Voor de verandering was het nu zonnig en dus heb ik op een terrasje bij een hotel annex konditorei een lekker ontbijtje genomen. Na nog een fotorondje door de binnenstad ben ik vertrokken voor een etappe die grotendeels via kaarsrechte wegen door de bossen voerde.

Hoewel het volgens het routeboekje een vlakke etappe was had ik constant het gevoel dat ik bergop fietste. Misschien was het omdat mijn fiets toe is aan een schoonmaak- en ouderhoudsbeurt (drie dagen geleden heb ik de ketting nog ge-olied, maar daar was niets meer van te merken), of misschien beginnen de kilometers erin te hakken (inmiddels bijna 1200), maar ik was vandaag niet vooruit te branden.

Ter hoogte van Hockenheim ging de route een stukje parallel aan de linksrheinische autobahn. Het fietspad voerde langs de achterkant van een raststädte aan deze snelweg. Er was een klein verbindingsweggetje tussen het fietspad en het parkeerterrein bij het tankstation. Aangezien ik honger had ben ik bij het tankstation een broodje gaan kopen. Je had de blikken moeten zien van die verbaasde automobilisten, toen ik tussen de vrachtwagens en caravans door langs de benzinepompen naar het winkeltje van het tankstation reed. Onbetaalbaar! Alsof ik ook mijn fietsje over de snelweg gekomen was!

Het broodje dat ik daar gekocht had heb ik even later in een picknickhut in het bos opgegeten. Een geweldige rustige omgeving, op het geraas van motoren na dat duidelijk hoorbaar was vanaf de nabijgelegen Hockenheimring. Thuis voor de buis vind ik autoraces best leuk, maar als je voorbij rijdt aan zo´n circuit in de vrije natuur... De herrie zou verboden moeten worden!

Voor de afwisseling heb ik vandaag eens helemaal droog kunnen rijden en zonder oponthoud onderweg was ik dan ook (eindelijk) eens op tijd op mijn bestemming. Ik heb ik Durlach, een voorstadje van Karlsruhe, mijn tentje neergezet, fris gedouched, en vervolgens S-Bahn genomen naar de stad zelfs. Die ben ik nog niet in geweest, omdat ik hier op de Haubtbahnhof een internetcafeetje heb gevonden, waar ik mij de afgelopen anderhalf uur gestoord heb aan een Duits toetsenbord. De Z en de Y zijn verwisseld en de meeste leestekens en accenten ontbreken. Mochten er daardoor veel taalfouten in dit verslag zitten, dan weet je hoe het komt.

Ik ga nu de stad in om nog wat te eten. Morgen heb ik een rustdag. Lekker uitslapen, de was doen, een bezoekje brengen per trein aan het techniekmuseum in Speyer (ik wil wel eens weten hoe een Russische space-shuttle er van binnen uitziet). Daarna begint het echte werk. Vanaf zondag is het gedaan met de vlakke etappes. Hoe ik de heuvels doorsta kun je lezen in mijn volgende blog. Ik hou je op de hoogte!

Groetjes aan iedereen, en in het bijzonder aan al die mensen die al leuke reacties op mijn vorige bijdrage hebben geplaatst!

Etienne